Veda etmeyi bilmeli insan...

Her şey gelir ve gider... Geleni coşkuyla karşılamak, gidene de sessizce veda etmek bize düşer... Çünkü ne geleni engelleyebilir ne de artık gitmeyi kafasına koymuşu yolundan çevirebilir insan... Anlamsızlaşır savaşmak; karşı koyamazsın hiç bir zaman... O yüzden gelişini kutladığın gibi gidişini de kabullenmeli herşeyin, herkesin...

Çıkmaz sokaklarda kaldığını hissedersin başlarda. Üstüne üstüne gelir dünya... Varlığa alışmak kolay da yokluğa alışmak zor gelir; hele ki biliyorsan varlığın verdiği hazzı... Zaten onun gidişi üzer seni; kişiler bahane... Yine kalırsın ya bir başına karanlık odalarda, soğuk yataklarda... Yine sana kalmıştır ya kendini mutlu etmek işi, ona canın sıkılır aslında...

Ama boşluğu sevmez evren... Gidenin yerine koyar yepyeni bir şey. Sen bunu şimdi bilmesen de, bilip de görmesen de bu böyledir. Sana kalansa, beklemektir sakince. Gidenin yerine bir şey muhakkak gelecektir... Gelir de... O zaman farkedersin ki AŞK, hep içindedir. Tek bir yerdedir. Gidense sadece onu yüklediğin öznedir. AŞK baki olduktan sonra özne değişmiş, ne farkeder ki? İçindedir AŞK, yüreğinin en derininde...

O yüzden üzülme sevgili gitti diye. Aşka aşık ol hele, bak bakalım gider mi bir daha? Zaten her sevgili AŞK için gönderilmez mi ki hayatına?