Viraja hızlı giriliyor…

Yanlış hesap nereden döndü dersiniz?..

Bağdat’tan olmadığı kesin.

Peki, nereden?

Çankaya’dan mı dönecek?..

Ya da Genelkurmay’dan mı döndü?

Belki de, Milli Güvenlik Kurulu’ndan… Ne dersiniz?

Bu hesap bir yerden dönecekti.

Dönmeliydi.

Ve [mutlaka] dönmeli!..

Sayın Başbakan’ın Milli Güvenlik Kurulu toplantısından ekranlara yansıyan çehresi garipti…

Sinirli, gergin, kederli, muzdarip…

Fitili içine kaçtığı için patlayamamış bir bomba gibiydi Başbakan…

Bir gece yarısı operasyonu ile Askeri Yargı’yı defterden silme girişimi bir yerlere toslamıştı.

Toslayan geminin kaptanı üzgün ve [biraz da] süzgündü…

Peki, şimdi ne olacaktı?

Tasarı, Meclis’ten geçmiş, “kanun” olmuştu.

Cumhurbaşkanı’nın önünde onaylanmayı bekliyordu.

Cumhurbaşkanı bu “kanun”u onaylayıp da mı saklasındı; yoksa, onaylamayıp da mı saklasındı…

Evet bu iş, “sarımsaklasak da mı saklasak, yoksa sarımsaklamasak da saklasak, ” tekerlemesi ile ifade edilebilecek bir “yoğunluğa” ulaşmıştı…

Şimdi ne olacaktır?

Tükürük bezlerimizle ıslattığımız alanlar kurumadan, şu bildiğimiz karga, katı atığını yemeden, siyasetin önünde kördüğüm haline gelen bu Arap saçına ne gibi bir çare [ya da tarak] bulunacaktı?..

Yumak olmuş Arap saçının bir bölümü de İstanbul’daydı…

İstanbul sivil savcılığı, daha Kanun, gerekli onayı alıp, Resmi Gazete’de yayınlanarak, yürürlük kazanmadan uygulamaya başlamıştı bile…

Bu düğüm nasıl çözülecekti?

Yumağı oluşturan unsurlardan hiçbirisine zarar vermeden, hukuk ve Devlet’in kurumları daha da fazla zarar görmeden bu sorun nasıl “sükunet” bulacaktı?..

Kanun’un yürürlüğe girmesini dahi beklemeden uygulamaya başlayanlar, Cumhurbaşkanı o kanunu meclise geri gönderirse, zevahiri nasıl kurtaracaklardı?..

Bu kargaşa ve toz duman içinde tespit edilmesi gereken gerçek şudur:

Hukuk Devleti [ilkesi], ülkemizde zor bir dönemeci dönmektedir.

Sürat oldukça yüksektir.

Aşırı hızla viraja girilmesi ise, oldukça riskli bir macera oluşturmaktadır…

Herkesin daha temkinli, daha sağduyulu, daha serinkanlı ve daha bilinçli olması gereken zorlu bir süreci hep birlikte yaşıyoruz.

Amaç ve temennimiz, araç devrilmeden dönemeci geçebilmemiz ve ulusça düzlüğe ve esenliğe [bir an önce] kavuşmamızdır.