Vuslat !

Her seher vakti beklerim gözlerini, bir avuç umut serperim umutlara…

Yalan olmuş yalnızlığımın ardına sığınır bir bir dolaşır yıkarım gözlerimdeki şehri.

Güneşe söylerim her gün o en güzel aşk namelerini, aya fısıldarım yalnızlığımın kafesinden.

Gök her gün şahit olur hayatımdaki bütün ölümsüz dakikalarıma.

Sen her gece masumca uyurken ben sensiz her gece bin kez ölürüm.

Atarım zar zor sabahın mevzisine kendimi, kuşanırım gene acı zırhları ve başlarım gene zikretmeye ayrılıkları.

Olsun der yollara düşerim, ıslanır yağmur altında, titrerim güneşe inat.

Lanet okurum belki hayata, ölümü dilerim belki Yaradan’dan.

Belki ağlar belki darmadağın olurum ama bir seher vakti kapımı çalarsın diye yine de beklerim GÖZLERİNİ…

(Canım dostumun hep böyle samimiyet kokması umuduyla...)