Y-a-l-v-a-r-ı-r-ı-m “Kim o!” diyerek ve emin olarak açın kapılarınızı…

İki aylık hamile bir kadın…

Eşiyle telefonda konuşurken kapı çalıyor!

Kadının kapıyı açmasıyla henüz kimliği belirsiz biriyle yüz yüze geliyor… Sonra… Eşi çığlıklarını duyduğu gözbebeğini kapının eşiğinde boğazı kesilmiş bir şekilde buluyor…

Eşi öldürülmüş, bebeği öldürülmüş!

Hayır, bu bir film senaryosu değil!

Bu, her gün bizim ya da sevdiklerimizin karşılaşabileceği sonu ölümle noktalanabilecek ciddi, çok ciddi bir sorun… Bugünkü gazetelerden öğrendiğim kötü bir haber!

Bu nedenle de lütfen Y-A-L-V-A-R-I-R-I-M kapılarınızı "KİM O!" demeden ve kapının ardındaki kişinin kimliğinden, tanıyıp tanımadığınızdan emin olmadan kapınızı açmayın…

Unutmadan, kim o demeden zilinize basan kişiye apartman kapısını açarak hem kendinizin hem de komşularınızın hayatını tehlikeye soktuğunuzu U-N-U-T-M-A-Y-I-N!

***

Bundan 4-5 yıl önce…

Çalıştığım Popüler Tarih dergisi pat diye kapatılmıştı…

Şokunu atlatamadığım ve işsizliğin verdiği leylalıkla ortalarda dolaştığım günlerden bir gün…

Dışarı çıktım, bakkala…

Hala arkasından bir dolu güzel cümleler kurabileceğim hizmetlimiz Mahmut Ağabey kapıda uzaktan apartmanın zillerini kontrol eden kadını gözetliyor…

Ben aklımda bin bir düşünce kapıya yanaştığımda kadın bana dönüp

“Canım nasılsın? Annen nasıl? Ay çok özlemişim sizi!” dedi.

Kadını hayatımda ilk defa görüyorum.

Buna emin olduğum halde herhalde diyorum benim tanımadığım ama beni tanıyan bir arkadaşı!

 Bu arada Mahmut Ağabey’min de hala göz hapsindeyiz! Benim tanıdığıma kanaat getirince ses çıkarmıyor; peşime taktığım ve evimin içine kadar soktuğum kadına…

Evet, hiç tanımadığım bir kadını annemin arkadaşı diye kendi ellerimle oturma salonuna aldım. Kadın da oturdu! Ben annemi çağırmak için birkaç kere seslendim…

Arka odadan içeri giren annemle, oturan kadın arasındaki o anı size bir kısa film olarak sunabilmeyi çok isterdim…

Anneme “anne arkadaşın geldi” dememle annemin “ne arkadaşı bu kadını tanımıyorum!” demesi arasındaki süreyle kadının annemin cümlesini bitirir bitirmez topuklaması arasında bana kalan en büyük tecrübe yukarıdaki yazının temelini oluşturan hissiyat oldu!

Evet, biz bir zarar görmedik ama görebilirdik...

Biz şanslıydık!

SİZLER DE BENİM BAŞIMA GELMEZ DEMEYİN!

KEŞKE DEMEMEK İÇİN SEVDİKLERİNİZİ DE BU KONUDA TEMBİHLEYİN!

KAPINIZI ÖLÜME AÇMAYIN!