Ya evde yoksam

Zaman her şeyin ilacıdır,
En büyük acıların ve ayrılıkların.
Ama aynı zamanda en büyük katilidir
Bitmeyecek diye yemin edilen 
En büyük aşkların...

Yazmak istiyorum. Ağlamak istiyorum. Ne olduysa içimden bir şeyler yazmak, ağlamak filan gelmiyor. Önceden ağlamak için, açıp da, üst üste dinlediğim hiçbir parça bende yaprak bile kımıldatmıyor artık. Zorluyorum, “Eskiden  bu şarkıda nasıl ağlardım, yine ağlamam lazım.” diyorum.  Olmuyor.

Şimdi kızmalı mıyım sevinmeli mi  bilemedim. Kendime de herkese de dürüst oldum hep. Seviyorsam seviyorumdur, sevmiyorsam sevmiyor... Kalbimden geçen hem gözlerime hem sözlerime yansır benim. Bilen bilir…

Bitmemesi lazımdı. Yokluğuna alışırım alıştım da ama sevmekten bıkmam diyordum. Çok büyük olduğuna inandığım aşkların bitmemesi lazım. Bitmemeli yani. Bitmemeliydi.

Biraz senin kendini zorlamanla biraz benim kendimi zorlamamla, sonra birbirimizi zorlamamızla geldik bir aşkın sonuna daha…

Başlayan her şey bitermiş. Annem söylerdi de inanmazdım. Mest olarak dinlediğim şarkı gibi…

Aşkınla ne garip hallere düştüm 

Herşeyim tamam da bir sendin noksan 
Yağmur yaş demeden yollara düştüm 
İçim ürperiyor ya evde yoksan 

Ya yolu kaybettim ya ben kayboldum 
Ne olur bir yerden karşıma çıksan 
Tepeden tırnağa sırılsıklam oldum 
İçim ürperiyor ya evde yoksan 

Yanlış mı aklımda kalmış acaba 
Muhabbet sokağı numara 90 
Boşa mı gidecek bu kadar çaba 
İçim ürperiyor ya evde yoksan …

diyordum.

Şimdi ben evde yokum…

Melike Çelik