Yakın ama yalnız

"İnsana en yakın yalnızlıktır insan"
Bu kar şehrinde dilimden düşmeyen tek cümle, Hasan Ali toptaş 'ın "yapayalnız bir yalnız" olarak yazdığı şu cümle işte. Bu cümleyi benimseyişimden midir nedir bir insanın bir insana yakınlığının hep bir sınırı olacağını ve o mutlak yalnızlığın hiç sona ermeyeceğini düşünüyorum hep. Bu iki düşünce -kendi yalnızlığımın içinde -birbirini , yalnızlığa inat besleyip büyütüyorlar. Hayatımın en güzel zamanlarında bile içinde bulunduğum anı unutturacak , değersizleştirecek bir boşluk ve hatta hiçlik hissi gelip yerleşiveriyor içime. Sezen Aksu'yu anımsayıp "geçer geçer" diye mırıldanıyorum içimden. Evet geçer mutlaka. Boşluk yerini bir telaşa bırakacak , yeni endişeler alıp götürecek beni, o hissi duyacak zaman omayacak belki de günün birinde. Peki, yanımdaki insanlar bana yakın yalnızlıklar olmayı bırakacaklar mı?Daha da önemlisi bu mümkün mü??
İşte kendme sorduğum sorular böyle artıp dururken, yaşam beni de herkes gibi sürükleyip duruyor. Bugün bir kar şehrinde, yarın kim bilir nerede?