Yalnız kadınlar

Bayramda kızkardeşim geldi Ankara' dan. Çok güzel geçti, kalabalık, kaynaşma, birlikte kahvaltı, sohbet etmek hoşuna gidiyor insnanın. Maalesef sadece bayramlarda bir araya gelebiliyoruz. Hayatın bitmez, tükenmez telaşı ve ayrı şehirlerde yaşıyor olmamız bir araya gelmemize imkan vermiyor. Bir ara mutfakta sohbet ediyoruz. Kızkardeşim ''ne kadar tuhaf hepiniz güzel, akıllı, kariyerli, maddi sıkıntısı olmayan kadınlarsınız ama yalnızsınız'dedi. Çevremde ki çoğu arkadaşımız yalnızdı gerçekten. Kimi doktor, kimi gazeteci, kimi avukat. Çoğu 30 lara geldiği halde hiç sevgilisi olmamıştı. Ne tuhaftı oysa. Acaba bu kader miydi yoksa kendi tercihlerimi? Neden genelde yalnız olanlar böyle kadınlardı? Hayatlarında her şeye sahiplerdi ama yalnızlardı. Yoksa her şeye sahip olmak insanları daha da mı seçici yapar...? Sanıırm böyle. En azından ben böyle olduğunu düşünüyorum.

Yalnızlık bazen tercihimiz bazense elimizde olmayan bir durum. Yaşadıklarımızın çoğu kaderimiz ama, hayatta değiştirebileceğimiz durumlarda yok değil.
Ben rahatına düşkün, fazla sıkıntıya gelemeyen, çocuk doğurmaktan ve birilerinin sorumluluğunu almaktan korkan biriyim.Bu 20 li yaşlarda da böyleydi.Belki evlilik benim için şimdi daha da zor.İnsan 30 lu yaşlarda
çok daha fazla seçici oluyor .Çünkü kişilik oturuyor, kişi ne istediğini çok iyi biliyor, özgürlüğe alışıyor, birine
hesap vermek istemiyor ve sıkıntıya gelemiyor.İşte bu bahsettiklerim bizim tercihlerimiz , kaderimiz değil.

Bu yüzden tercihlerimle , yalnızlığım arasında zaman zaman çeliştiğim çok oluyor.Çünkü bir ömür boyu yalnızlığı seçmek zor bir tercih, gerçekten çok cesur olmak gerekiyor.Bir gün koca bir evde yapayalnız kalmak, iki çift laf edecek bir eşinin, seni ziyaret edecek çocuklarının olmaması kolay bir şey değil.Evet hayatta her şey süpriz , kimin ne olacağı , kimin yalnız kalacağı hiç belli değil belki ama yine de yalnızlık en zor tercih. Oysa ben , kendisiyle barışık, kendini seven, özgüveni olan, güçlü bir insanım.Ama zaman zaman, hatta bu aralar sık sık
bunu sorgular oldum.Sanırım yaşlanıyorum ve yalnızlık beni korkutuyor.Çevremde hemen hemen herkes evli.

Herkesin eşi ve çocukları var.
Evet günümüz evlilikleri sahte, ilişkiler samimiyetsiz, sevgi ve saygı yok belki ama insansız da geçmiyor bu hayat.
İnsan bir can yoldaşı arıyor, iki çift laf etmek istiyor, hayatı paylaşmak istiyor.Hiç bir şey konuşmasa da yanında bir insan olsun istiyor.
Hayat ne insanlarla geçiyor ne bir başına.