Yalnız kaldığında...

Arada bir susmak, yalnız kalmak iyi geliyor insana.
Herşeyden, herkesten biraz uzaklaşmak.

Yalnız olduğu zamanlarda büyüyor sanki insan.
Yalnız kaldığında insanların zihninde bıraktığı parmak izlerini siliyor.
Beynindeki süresi dolmuş acılar, düşünceler, yalnız kaldığında değerlerini yitirip çürümeye başlıyor.

Yalnız, sakin, huzurlu olduğu zamanlarda dolaşmaya başlıyor insanın zihninde yeni, harika düşünceler.
Yalnız olduğu zamanlarda atılıyor onlara ait ilk tohumlar.
Çürüyen eski düşünceler onların gübresi oluyor.

Biraz emek verince hepsi tohumunu patlatıp filizlenmeye başlıyor.
Büyüyüp serpiliyor.
Bazıları zaman içinde insanı ayakta tutan koca bir ağaca dönüşüyor.
Zor zamanlarında insanı ayakta onlar tutuyor.

Yalnız kaldığında büyüyor sanki insan.
Kendisinin hem ustası, hem de çırağı olduğunu yalnız olduğu zamanlarda fark ediyor.
Üzerini kaplayan geçmişin tozlarından arınıp, yeniden varlığına egemen oluyor.
Kendi hakkındaki gerçeğe bir adım daha yaklaşıyor.

23 Ocak 2011
Haşim Arıkan