Yalnız kalmaya mecbur

Ellerimden kayıp giden bir dost daha...
Ellerimde tutamadığım güven, bir türlü tutmayı beceremediğim...

Yalnız kalmaya mecbur insanlardanım... Hani sarhoş gibi, kendini kaybetmiş gibi birşey yaparsın anlamazsın ya ne yaptığını... Üstünden zaman geçer kafan dank eder... Özür dilersin milyonlarca kere, karşındaki de sırf o anda için rahatlasın diye özür dileyip durma der ' affettim ! ' ... Yine de içine sinmez insanın sımsıkı sarar yine aynı samimiyet var mı diye... O da çare olmaz derdine en son bir cümle dökülür titreyen dudaklarından... ' Sabah bana herşeyin yolunda olduğunu anlat , bir mesaj gönder... Yoksa aksini anlarım .' Şu anda saat sabahın on buçuğu yani genele göre sabah oldu galiba ama muhtaç kaldığım mesaj daha gelmedi... Yavaşca anlıyorum ki belkide hiç gelmeyecek... Uyuyamadım, sabah olsun diye öylece yattım... Çok fena bozulcam bu sefer... Sıyrılamayacağım bu durumdan... Böylece kalbi kırık, kalp kırmış olarak kalacağım... Yine tek başıma... Yine özleyerek... Özlendiğimi bilmeyerek....

Ama oturmayacağım kendim ettim kendim buldum diye... Zamanın var ey dost ! Oku bunu, oku da anla... Bu şaşkın seni kırmak istemedi... Sana o kadar çok ihtiyacı var ki şu an, ona bir tek senin verebildiğin o samimi tebessümü görmeye, gözlerine bakarak dertleşmeye, yanında olmaya...

Anlamaya, dinlemeye, dertleşmeye...