yalnızlık paylaşılır.

Günden geceye yolculuk, birazda bakışımlar kadar değilmidir ki. sormuyorum. sorular bir dereye akıyor buralarda. yürüyüp gidiyor arkasız. neden böyledir diye düşünüyorsak bir cevap bu kadar soruyu iğdiş eder. sanki anılarımız ve sevdiklerimizle şöyle doyasıya konuşabiliyoruz da atıp tutabiliyoruz eğlenceli bir havayı.

yalnız kalamıyoruz. o meşhur ve mefhum kelimeyi kullanmaya korktuğumuz andan itibaren oluşan çember, peşrevle başlayıp yorgunlukla bitiyor sanki. o mefhum vucudumdaki kan kadar yakın kavramlarla boğan bir şimşek kadar uzak bana. bunu bilsemde bilmemeyi yeğlemek acaip saçma. alaylara konu olan "insan" denizi, hayvana öykünecek kadar utanç verici olabiliyor.

yalnızlık... o mefhum. kendini yalnız hissetmekten tut, yalnızlığın kalabalığıyla boğulan kelime denizinden yüzerken, bayağılığın sığ kıyılarındada oldukça hırpalanası bir sonda seni nedense bekler durur.

yalnız insan yalnızlığın ne demek olduğunu bilmez gibi gelir bana hep. böyle zorlanası bilinç, sınırlarla aşınan yüzme isteği. kredinin nereden nereye kadar olduğunu söyleyen hayaletlerle geçen dakikaların yüzyıllara sarkışı.

bırakalım bu işleri. bıraktığımız kadarız. çoğulluyorum yalnızlığı. yalnızlık çoğuldur.

çok olan bir şeydir yalnızlık.

Çok uyku, çok uykusuzluk gibi tanıdık gelir.

çok sevmek, çok sevilmemek gibi çoğuldur.

çok olmakla çoğul olmak arasında suskunluktur.

içtenliğin, küskünlüğe çabucak döndüğü dönemeçlerde zirve yapar,

inişler boşluktur.

göğsü dolduran hava anlamla sınansada,

atmosfer çığlıktır...

her yalnız esriktir, savruk.

her yalnız koşturmaca içinde sakindir.

sakinliğin sayrılığı gariptir.

garipliğin garabeti beklentidir.

o hiç gelmeyecek olan.

yalnızlık paylaşılır. belki...