Yanağından makas aldım!

Uzun zamandır sebepsiz bir kavgadan küstük biz onunla. Şimdilerde yeni barıştık.

Ayrıyken ne kadar özlemişiz birlikte mutlu olduğumuz günleri?  Nasıl görmezden gelmişim onun bollukta sınır tanımadığını, beni ne çok sevdiğini?

Olumsuzlukları birer sebep-sonuç ilişkisinde hazırladığını, olmayan ne varsa benim adıma daha güzelini hazırladığını öğrendim.

Onunla konuşmazken bir daha sonuçları ona bırakmamaktı niyetim. Bu kez gidecektim onu sevmekten ve bir daha asla dönmeyecektim.

Meğer ne çok şey kaybedecekmişim.

Onunla dost olmadan ben bir hiçmişim.

Sevgi ile doldurunca her boşluğunu, geri kazanmam mümkünmüş onun hazin dostluğunu.

Önce sunduklarını sevgi ile kabullenmeyi öğrendim. Sonra onu ”neden” diye yargılamamayı.

Güvenmeyi öğrendim nedensizce, içimden gelerek ona inanmayı.

Minnet duydum sunduğu her güzelliğe, sabır ettim çeliştiği dönemlere.

İçimden sevgisini hiç silmedim.

Sonra yanağından makas aldım HAYAT!

Ve seni affettim.