Yangın yeri

İnsan her gün aynı acı ile yaşayabilir mi?
Aynı noktayı tekrar tekrar düşünerek.
Uçsuz bucaksız bir kanyona düştüğünü sanarak
Ve düştükçe kanatlandığını!

Hiç umarsızca çıktık yola
Ve her gün büyüdü sevdam
O sevdaki
Her gün yeniden yola koyulmanın
Heyecanını yaşayarak.
Nazlı bir ceylan çıktı yoluma
Kıyamadım
Devam et dedim yoluna
Her canlı kendi yolunu yürürdü çünki
Her canlı kendi tabiatında güzeldi
Ve öyle de olmalıydı.
Birleştik hiç baklenmedik bir anda ve mekanda.
Hiç beklenmedik bir anda da ayrılacaktık mutlaka.
01 tarih böyle başlamıştı...
Böyle devam edecekti ne yazık...

Ne acı yüreğim ,
Dayanmalısın buna
Ve gerçek hep acımasız olandı.
Kaçar insanlar gerçeklerden
Yüzleşmek istemez
Varsa cesaretin kendinle yüzleşmelisin!

Sabahın tan vaktinde
Dokundu ellerimiz namlulara
Öyle çok sevmiştik ki...
Umut türküleri kulağımda hala.
Gözüme kaçan dumanın tatlı hayalleri her yanımda
Nereye baksam anacığım artık.

Siz hiç hançer yarası hissettiniz mi?
O sevdaki;
Kendimizi bulabilmenin güzelliğinde,
Saygı duymayı öğrendim
Seni derindende yaralasa
Ve beyninin sınırlarınıda zorlasa.

Biz diyerek başlamıştık yola
Biz diyerek devam edeceğiz.

Sevdamı o büyük sevdanın güzelliğinde buldum
Koparmaya kıyamıyacağım
Bir kır çiçeğidir artık o.
Nergislerden, yaseminlerden sorar oldum yolunu
En çok da papatyalardan...
Papatyaları çok severim bilirsin,
Sarı ve beyaz papatyaları
Çocukluğumun sadeliği gizlidir de ondan belki.

Tüm anlamsızlıkların,
Anlamlandıramadıklarımın ortasında
Ve içindesin.
Beni bu kadar anlamsız kılma!
Adaleti var mı sevdanın!
Bana bırakacağın yol kır çiçekleriyle dolu olsun; unutma...!

Yangın yeridir yüreğim.
Alevlerin arasında
Kutsal bir dansa durur gibi, durdum.
Ve kendi yangınımda kendimi izledim.
Çok temiz ve sadeydi,
Yalansızdı .
Dünya yalansız olmalıydı,
Kirlenmemeliydi.
Korumalıydım.
Buna inandım.
İnanç büyük bir tutku
Bu tutkunun acısı ile yaşamayı öğrendim.

Bana bıraktığın yol
Kır çiçekleriyle dolu olsun
Unutma yangın yüreklim .

İbrahım Kenar / Bir Pomak Sevdası isimli kitabımdan.