Yaradılış Meselesi Değil...

Bir insanın hayattın güzel dokunuşlar yapabilmek herkesin başarabileceği bir hikaye değildir ne yazık ki... Şimdi, kimse demesin ‘’ben insanlara zarar verecek hiçbir dokunuş da bulunmadım, bulunmam‘’ diye… Maalesef ki güzel dokunuşlar uzun zaman önce hepimizin hayatlarından çıkıp gitti. Artık herkes sadece kendini düşünür, sadece kendisi için yaşar oldu. Oluşumların sonuçlarının bir başkasına dokunacak olması kimsenin umurunda olmadı, olmuyor.

Gün geldiğinde verilecek hesapları düşünmeden yaşar oldu insanoğlu… İntikam, yakmaktan çok kavurmaya başladı. Vicdan çoktan terk etti memleketi… Şimdiler de vicdan para ile satın alınır oldu. Kimin daha çok parası varsa o daha çok vicdan satın alabildi. Ve korkmadan, acımadan, aman diyeni uymadan satın aldığı vicdanını hunharca harcar oldu. İnsanlardan değil, hiçbir şeyden korkmaz oldu insanoğlu…

Birinin hayatını gözünün kirpiğinde mahvedebilen insanlar türedi, türüyor, türeyecek. Vicdanı para ile satın almayan insanlar yarattı onları… Ne yazık ki anlatılanı öğrenemeyip, can yakarak öğrenmeyi seçti insanoğlu… Kaybolan bir insanlığı kendine ödül saydı, egosunu okşadı ve ‘’benim eserim‘’ övgüsünü kendine motto belirledi. Kaybolan bir hayattan kendine övünç ile yeni bir hayat kurdu. Kaybolan hayatın hayallerini döşek, göz yaşlarını yorgan yaptı üzerine… Egosuna harman katıp ‘’benim canım sağ olsun da gerisi önemli değil‘’ dedi, kendi kulağına sessiz ve sinsice…

İnsanoğlu ne zaman bu kadar kötü ve hain oldu bilinmez, o ipin ucu bir daha bulunmaz ama yaradılış meselesi demek, üstünü kapatmak da gerçek insanlığa yakışmaz. Yaradılanı, yaradandan ötürü sevmek öğretildi bize, can yakanı yaradana havale etmeyi…