Yarın doğacak güneş

Uzun zamandan sonra düşen yağmur damlacıkları, İstanbul’un kaderi trafik çilesini de beraberinde getiriyor. Biz iş yerinden çıkıp evimize ulaşma çabasına girmişken, güneş de batmak için hazırlıklarını yapıyor. Arka fonda gözyaşı ile yağmurun özdeşleştiği melodi gökyüzü kızıllığı ile birleşiyor. Anlıyorum ki masalsı diyarlara yolculuğa çıkma vakti gelmiş…

Boğaz köprüsünden geçiyoruz ve hazırlıklarını tamamlamış olan güneş bütün kızıllığı ile kayboluyor yavaştan. Uzundur gün batımını izlemediğimi fark ediyorum. Her gün batımı yarın doğacak güneşin habercisi olur derler ya; bazen yarınlar o kadar uzak oluyor ki.... Hüzünler, tasalar birbirini kovalıyor. Bugün üzülsek bile yarın mutlu olacağız diyerek geleceğe yatırım peşindeyiz sürekli. Oysa biliyoruz ki bir defa bulunduğumuz yaştayız ve bir daha bu yaşa geri dönemeyeceğiz. Yarınlar hep var olacak ve hep tasalanacağız gelecek için. Her seferinde çizdiğimiz gelecek haritasının bir yerleri silikleşecek ve biz sınırlarımızı yeniden düzenleyeceğiz. Bir gün bir bakmışız sınırlarımız dahilinde küçücük bir alan kalmış. Geçtiğimiz yollar silik birer hatıra…

Sarılmışız hüzne, nice güneşler doğmuş fark etmemişiz, hep yarınki güneşi beklemişiz bize mutluluğu getirecek diye. Ufukta ne gelen var ne giden…

Kaybolmuşuz yılların arasında…