Yaş yetmiş, iş bitmiş...

Toplumumuzda insanların yaşlılığa bakış açısı çoğu zaman aynıdır. Nedir bu bakış açısı dediğimizde, şu cevaplarla karşılaşırız:

“Yaş yetmiş, iş bitmiş.”

“Kurt kocayınca köpeklerin maskarası olur.”

“Kırkından sonra azanı teneşir paklar.”

“Ununu elemiş eleğini asmış.”

Daha pek çok atasözü ya da özdeyiş bulabiliriz bu konuda. Hepsinin genel yargısı aynı; yaşlılık her şeyden elini ayağını çekme, bir köşede oturup suya sabuna dokunmama zamanı.

Gerçekten öyle midir? Yaşlandığımız zaman köşemize çekilip yalnızlığın keyfini doya doya çıkarmalı mıyız ya da geçmiş günleri düşünüp ölümü mü beklemeliyiz?

Yaşlanınca insanın elinden bir şey gelmez mi?

Yaşlılık insanların başkalarına muhtaç olduğu, başkası olmadan bir iş yapamayacağı bir dönem midir?

Aslında, yaş yetmiş olunca, işi bitiren insanın fiziksel doğası değil, bizim yaşlılığa ve en önemlisi dünyaya bakış açımız, yaşamı anlamlandırma biçimimizdir.

Çünkü yaşlılık, insanların en üretken oldukları, en yaratıcı düşündükleri ve bu özelliklerini de kullanabilecekleri en uygun yaş dönemidir. Ama bizim yaşlılığa bakış açımız, yaşlıların bu dönemde bir şeyler yapmalarını, istedikleri gibi davranmalarını engellemektedir.

Kırkından sonra azanı teneşir paklar sözü ise benim için gereksiz yere söylenmiş, çok saçma bir sözdür. Sanatsal anlamda bir şeyler yapmak, düşündüklerini uygulamaya geçirmek, hayatın tadını çıkarmak ne zamandan beri “azmak” olarak görülmektedir? Yoksa bu sözcüğü kullanmamızın nedeni, kırkından sonra insanın sevmeye hakkının olmaması mıdır? Sevmek belli bir yaşa mı özgüdür? Yaşlanınca insan sevme yeteneğini mi kaybetmeli, duygularını mı köreltmeli? Oysa güzel bir söz vardır bununla ilgili:

“Yaşlılık sizi aşka karşı korumaz ama aşk sizi yaşlanmaktan korur.”

Öyle güzel bir yaklaşımdır ki bu, herkesin kulağına küpe olmalıdır.

“Yaşlılık kötü bir alışkanlıktır.” Gerçekten de öyle değil midir? Hani kendimi on sekiz yaşında hissediyorum derler ya, işte bence herkes hissettiği yaştadır. Önemli olan yaşamın anlamını kavrayabilmektir. Geçip giden zamanları bir daha geri getiremeyeceğinin farkında olmak ve bunun için de zamanı boşa harcamamaktır.

Bana göre ise yaşlılık bize sunulmuş bir fırsattır. Koşuştururken, ekmek kavgası verirken harcadığımız yıllarda yapamadığımız, bir yana bıraktığımız hayallerimiz, uğraşlarımız için son şansımızdır.

Bir atasözü şöyle der: “Yaşlılık aptallar için kıştır, akıllılar için ise hasat zamanı.”

Bu yüzden yaşlılığa bakış açımızı değiştirmeliyiz. Köşesine çekilmiş, zamanını geçmişi düşünerek geçiren yaşlıların da bakış açısını değiştirmeliyiz. Çocuklarımıza, kurt kocayınca köpeklerin maskarası olur sözünün önyargısını aşılamamalıyız.

Ve eğer bir gün bir yerde, cafcaflı elbiseler giymiş ya da yetmişinde aşık olmuş ya da hala eleği elinde un eleyen bir yaşlı görürsek, onu kınayacağımız yerde ellerine sarılıp tebrik etmeliyiz.