Yasaklar ve medya…

Televizyon kanallarının Ana Haber bültenleri cinayet haberlerinden geçilmiyor. Gazeteler de farklı değil. Eskiden üçüncü sayfa haberi olarak okuduklarımız artık baş sayfada, manşetten giriyor...

Hem de ne haberler!

İnsanın dili varmıyor, bu cinayetlerin işleniş biçimini anlatmaya. “Bunları Ana Haber bültenlerinde vermeyin, gazetelerin birinci sayfasına koymayın” desem kesin birileri çıkar alkışlar beni.

Yasaklardan söz eden, bizde hep alkışlanmıştır. Yasak, okumak ve bilgilenmek ile ilgiliyse hemen tutar.

Okumaktan korkan bir toplum olduğumuz her halimizden belli. Yapılan bir araştırmaya göre Japonlar yılda ortalama 11 kitap okuyorlar. AB ülkelerinde bu oran yılda 8 – 10 kitap aralığında. Bizde ise içler acısı; 10 yılda ortalama bir kitap...

Kitabın yasaklandığı, cadı ilan edilerek, suçlanıp yakıldığı bir ülkede sonucun bu olması doğal.

İki askeri darbe gördüm. Darbe sabahı evinde kitabı olanların yaşadığı ilk telaş kitapların başlarına açacağı bela olurdu. 12 Mart Muhtırası, ardından ev baskınları, aramalar başlayınca üniversitede öğrenci olan yakınlarım kitaplarının derdine düşmüşlerdi. Naylon torbalara sarıp arka bahçeye gömme fikri tutmayınca hepsi sobada yakıldı.

O zamanlar ilkokula giden bir çocuk olarak bütün bunları izlerken kitap düşmanlarının iş başına geldiklerini sanmıştım. 12 Eylül de ise, ben düştüm aynı telaşa. Çünkü yine aklı başında olmayan, kitap düşmanı birileri gelmemişti iş başına.

Bilmek öğrenmek yerine bazı tekrarlardan medet umuyoruz. Tekrarın iticiliği aklımıza hiç gelmiyor. Bir şeyi kırk kez tekrarlarsak olur sanıyoruz. O yüzden durmadan her şeyi tekrarlıyor, tekrarlatıyoruz. Bildik bir örnek veriyim: yıllarca her gün okullarda çocuklara “Türküm doğruyum, çalışkanım” dedirtmekle ne oldu?

Hiçbir şey...

Ne kadar “doğru” olduğumuz konusunda bir yorum yapmayacağım. Bir zahmet herkes elini vicdanına koyup kendi yapsın. Ne kadar üreten bir toplum olduğumuz ise zaten ortada.

Sanırım yine aynı mantıkla, tekrarlardan medet umularak dağa taşa “Ne Mutlu Türküm Diyene” yazıldı. Bu bana; kendini mutlu duyumsamayan birilerinin işi gibi gelmiştir. O da bir işe yaramadı. Ne yazık ki; mutlu bir toplum olamadık.

Tekrarlardan keramet bekliyor, yasakları seviyoruz. TV ekranında sigaraya ve içkiye uygulanan buzlandırma üç vakte kadar öpüşme sahnelerine de uygulanırsa şaşmam.

Bu konuda yapılan tartışmalar var. “Dizilerde öpüşme olmasın, olursa şiddetli olmasın” diyenler oluyor. İrite olan bir Aileden Sorumlu Devlet Bakanımız var. Neredeyse hiç öpüşmediğini düşüneceğim.

Allahtan şimdilik gündem bir hayli hareketli, bundan söz eden yok. Ancak üç vakte kadar yeniden gündeme geleceği kesin.

Birileri gönlünce sanat eserleri üzerinde bu kadar kolay oynamayı düşünüyor veya oynanabiliyorsa, onları sanattan kabul etmiyor demektir bu.

Peki, kim hangi kriterlere göre, neyin sanat olup olmadığına karar veriyor?

Ortada bir sorumlu, bir muhatap kişi, kurum yok... Hep olduğu gibi her şeyin en doğrusunu, en iyisini bilen birileri bizim adımıza bize rağmen karar verip uyguluyor.

Eskiden çevirisi yapılacak kitapların bazı sayfalarını çevirmek yasaktı. Diyelim çevirisi yapıldı; her şeyi bilen, her şeyden anlayan bir savcı onların kitaba girmesini engelleyebilirdi. Böylece gençliğin siyasi, ideolojik zehirlemesi önlenmek isteniyordu. Şimdi ise; içki ve sigaradan zehirlenmesi önlenmeye çalışılıyor. Yakında tüm kitaplarda sigara içki kelimesinin üzeri çizilmiş görürseniz şaşırmayın. Onlarca İnternet sayfasının yasaklı olduğunu, erişiminin engellendiğine hiç girmeyelim...

Görme, bilme, öğrenme ahlaklı ol dedikleri bir demokrasi anlayışı bu...

Sigaranın, içkinin TV ekranlarında buzlandırılmasını öpüşme görüntüleri izleyecek. Sonra başbakanın görmeye tahammül edemediği yazar, gazeteci, iş adamına kadar genişleyebilir bu uygulama.

Şaka gibi geliyor size değil mi?

Ama hiç acele etmeyin. Pek yakında gün aşırı medyada gördüğümüz bazı yazar, gazeteci ve işadamları köşelerine çekilip kayıp çocuklar gibi sır olacaklar…

Hasan Kaya

www.noktahaberyorum.com