Yasaktın bana

Küçük ama ferah bir odadasındır... Vakit akşamın alaca karanlığı. Pencere aralık, hafif hafif meltem sıcaklığında rüzgarın esintisini hisseder insan... Gözlerini kapatırsın, öylece dalarsın uzaklara...

Sonra o’nun hayali belirir, bu daha çok hayalden öte bir şey, sanki gerçek gibidir... Hayalle gerçek arasında kararsızları oynarsın... Sanki dokunsa insan o olacak gibi gelir... Ama korkarsın, dokunamazsın ya kaybolursa, ya giderse diye....

Yüzüne bakarsın hasretle, özlemle sevgiyle... Yıllar nezaketinden, sabrından, hoşgörüsünden, sıcaklığından hiçbir şey eksiltmemiş diye düşünür sadece biraz bitkin ve birazda yüzüne birkaç derin çizgi ve saçlarına birkaç beyaz daha eklemiş diye iç geçirirsin... Bunlar daha da bir olgunluk katmış duruşuna daha da bir sevecen yapmış o’nu...

Fakat gözlerinde ki, bakışın tadı ve sıcaklığı aynı tıpkı yıllar öncesi gibi dersin... Baktı mı insanın taa içine işleyen bir bakış...

O an ellerini uzatır, yanağını okşar hissedersin...

"Çok özledim bak geldim der".... İnsanın burada sevinmesi gerekiyor buna fakat sevinemezsin... Çünkü gidecektir...

Tıpkı yıllar önce gittiği gibi...

Sonra birden... Olsun ama dersin, yarı sevinçle, yarı acıyla yüzünde tereddütle gülümseme yaratırsın...

İri badem gözlerini gözlerine dikip...

"Gitmemeliydim ama gittim" der...

"Buna mecburdum der"..."Çünkü yasakdın bana" yı anlatmaya çalışır gözleriyle...

"Bitti artık, geldim artık der ve bir daha gitmeyeceğini, söyleyerek...

Gülümsersin O’ nun doyumsuz gözlerine, O’ da sana...

Dokunursun, sarılırsın ve gözlerini açtığında O’nun sımsıcak kollarında bulursun kendini...