Yaşam hakkı

Nazire Dedeman hanımefendi bir kez daha isyanını anlatmaya çalıştı; İstanbul Taksim meydanı'nda (28.09.2006)

Sevgili oğlu UMUT aramızdan ayrılalı 13 yıl oldu... Eğer yaşasaydı; şöyle olurdu; böyle olurdu; boş laflar!... Hikayesini yeni baştan anlatmama gerek var mı?

Bir annenin sevgi ile yoğurulmuş sinesinde açtığı derin boşluğun ne ile doldurulmaya gayret edildiğini anlamaya çalışıyorum...

Umut Vakfı'nın sitesindeyim... Siteyi geziyorum, hem de düşünüyorum:

Ne demeliyim; İçimden Umut'un annesi diyesim geliyor; Sayın Nazıre Dedeman hanıfendi neler anlatmış bu akıp giden yıllar içinde... Neyin mücadelesini vermiş yılmadan, sabırla... Zaman zaman hayal kırıklıkları yaşamasına rağmen...

Silahları bırakmalı! demiş.

Magandalar, orada burada silah kullanmamalı demiş!

Daha neler?

'.....Silah yaşam hakkını ihlal etmektedir ve yaşam hakkı en temel insan hakkıdır......' Evet...

Bunlar doğru sözler...

Ancak doğru olmayan ne? Yalnış giden, arızalı giden negatif dinamikler neler olabilir?

Hiç düşünebildik mi?

Kültürümüzde korkunun egemen kılınması desem; yanılıyor olabilir miyim? Yanılmak istemiyorum; korkunun hakimiyeti insanları birbirine düşman eder! Malum; tepkiler silahlanmayı adeta kışkırtır! Güvensizlik, sevgisizlik alabildiğine dalga dalga yayılır benliklerde...

İşte burada devreye girmek gerekiyor belki; tekrar tekrar...

'.....Sevgiler nefret olunca canım; dostluğu bulan nerde.....' diyerek!

İstanbul Taksim meydanı'nda olduğu gibi gönül çemberini büyüterek...

Sevgi ile sarmalanmış gönül çemberinin halka halka toplumsal dinamiklerimizde yayılması dileğiyle...

Saygılarımla; demek istiyorum...