Yaşam sarnıcı

Mor zambaklarla bezediğin usançlarını toplayıp da ne zaman koydun yaşam sarnıcının içine? Sen, yasemin kokulu denizkızı, düşsel patikalara tırmanmaya devam et hiç durmadan, usanmadan. Yol taşlıymış, tozluymuş, elmanın sapı, üzümün çöpü, gülün dikeni varmış, aldırma. Değil mi ki aslında bizim olmayan bir hayatın içinde günümüzü dolduruyoruz. Değil mi ki misafiriz bu fani dünyaya. Hep dolu tarafını görmelisin bardağın ve unutmamalısın her koşulda madalyonun iki yüzü olduğunu. İnsanlar, ah insanlar. Onlar da ikiyüzlü değiller mi? Öyleler hepsi değilse bile büyük bir bölümü. Menfaatleri uğruna bukalemun misali değişime uğrayan yegâne varlıklar. Etten, kemikten yoğrulmuş, duygu ve düşüncelerle harmanlanıp salıverilmiş ömrün içine. Mahkûm edilmiş kendisi için verilmiş zamanı iyi ya da kötü doldurmaya. Sevmiş, sevmemiş ama yaşamış var gücüyle. Ve bir gün yaşam sahasından gitmek istemese de… Ayrılmak istemese de sevdiklerinden… Yarım kalan işlerinde kalsa da aklı… Sorulmadan son isteği… Gitmek zorunda bırakılmış. Bu gidiş öyle bir gidişmiş ki… Geriye dönüşü yokmuş.

Geriye dönüş…

Hoş kimseler de bilmiyormuş o yeri. Oradaki hayatı. Büyüklerinden duydukları, gördükleri kulaktan dolma bilgiler ve dahi okudukları kitaplardan ibaretmiş öteki tarafla yani gerçekte asıl olan dünyayla ilgili her ne varsa.

Sadece bilinmeze gidiş için kesilmiş bilet. Dönüşü yok.

Varsın olmasın. Varsın bilmeyelim gidişimizin meçhul yollarını ve ulaşacağımız noktayı.

Şairin de söylediği gibi;

Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden.
Birçok seneler geçti; dönen yok seferinden

Belli mi olur belki de memnun kalırız gittiğimiz o yerden. Belki de geri dönüşü istemeyen bizizdir pek çok seçeneğe rağmen. Arkamızdan mendil sallayan eller ayrılığı simgelerken gözyaşları kurur gider rüzgârla beraber.

28.09.2011