YAŞAMAK diye bi oyun...

Yaşamak, hüzün ve sevinçlerin kıyasıya güreştiği bir arena sanki
Bazan hüzünlerim, yalnızlığım, ödediğim bedeller galip,
Bazan da küçücük mutluluklarım...

Kimi kapkara yağmur bulutları,
Kimi de fırtına sonrasında ki toprak kokusu.

Bazan azgın nehirler gibi denizine varmaya çabalayan,
bazan da, karıncanın su içtiği kıpırtısız göller gibi yaşamak...


Hatalarımı severek, yaşamak,
Ve kendimi bağışlayarak...

Bir daha aynı nehirde asla yıkanamıyacağımı bilerek,
Anı yaşamak.

Tek olmanın, benzersiz olmanın ayrıcalığını duyumsayarak yaşamak.

Bir karınca ya da balık gibi değil, fok gibi yaşamak,
Hem suda, hem karada yaşayabilmek yani...
Kimin kimi yiyeceğini suların akışına bırakmamak yani...

Kimi zaman denizlerin mavilerine,
Kimi zaman bozkırların uçsuz bucaksız göklerine şaşarak yaşamak, gezginler gibi.

Bazan da derbeder ruhumun labirentlerine yaptığım yolculuklarda,
kendimi ararken kaybolmak , yaşamak.

Kendimi kendisinde tanımladığım ,
Kendisini kendimde tanımlayan insanlarla varolabilmek, yaşamak

Düşünen

Üreten

Kendine

İnsana

Çağına sorumlu

Tavırlı ve taraflı

Ne kadar değil, nasıl yaşamak.

Seyirci değil OYUNCU olarak yaşamak, YAŞAMAK...