Yaşamı nadasa bırakınca...

Bazen;

Dünya ayrı, sen ayrı bir mekanda olursun,

İçinde yaşar gibi değil de, uzaktan perdeye yansıyan bir filmi izler gibi,

Sahneler gelip geçer önünden; bakarsın, izlersin ama hiç bir şey göremezsin.

Kulağında belli belirsiz sesler oynaşır,

Belki yüksek titreşimlerdir ortalığa yayılan

Ama sen hep aynı tonda; hatta tonsuz, notasız duyarsın,

Duyarsın da, dinler misin?

Kelimeler, harflerden oluşan öbekler şeklinde dolanır etrafında,

Her biri yorgun

Yorgun ama bitkin değil, öylesine dingin ve huzurlu

Beyninin kıvrımlarına yeni bir yatak daha serersin,

Yatırırsın kelimelerini usulca, bir anne edasıyla

Yanaklarına birer öpücük kondurup, belirsiz bir ninni mırıltısı arasında

Usul usul sallarsın ve uyutursun,

Uyutursun ve öylece susarsın...

Kalbin çok hızlı atıyordur uzunca zamandır,

Okşarsın kalbini kendi ellerinle

Sakinleştirir ve dinlenmeye bırakırsın; kendi ahenginde

Uzaklaştırıp tüm olumsuzlukları çevresinden...

Hayat akıp gider bazen hızlıca

Ve senden önce.

Hiç telaş etmezsin,

Ne yarışmak ne de yetişmek hırsın yoktur.

Beyninde, kalbinde, dilinde

Vücudunun her bir hücresinde

Bir uyuşturucu etkisi dolanırken

Gözlerin kapanır yavaşça ve susarsın sadece....