Yaşarken hayatı tatmak gibisi

Hayatıma başlangıçları ekleyen sonlar olmuştur zira bu sonun ardından nasıl bi başlangıç gelir bilinmez, bölük pörçük gazete kağıtlarına kaybolan yazılar yazmaktan zevk aldığım zamanlar geldi aklıma. Yazılar sonlandı hayat başladı, bakayım tadına ne varmış ta yaşıyor insanlar. Meğer varmış ki bi alamet kıyamete kadar beleşmiş yaşamak, tadayım bari dedim iyi halt ettim... İyi ki halt etmişim:))

Kaçışlardan kurtulmak istemezcesine olan gidişatta biraz daha kendimizi kıstırılmış kısık ateşte kaynamadan buharlaşan hayatımızı seyreder oluyormuşuz . Bi bakıyormuşuz yokmuşuz aynalar tanıdık değilken bile acaba hayal mi diye kendimizi hala kandırır oluyormuşuz. Varları yaşamaktan yoksun bedenimiz yoklardan habersiz, zevkten habersiz, heyecandan habersiz, kısaca hayattan... Duygularını kullanmayan kullandığında etik olmayan... Korkak benliğimiz yalnızlığı hak bilmiş kendine, aferim ona soruyorum: Ne var elinde, işin mi, paran mı, sevgilin mi, bi ailen kaldı mı? Sevilmemiş bu insanlara sevilir gibi yapılmış eski dost melankolizime rakip işte: Yeninesilizm:)

Derken, tadına bakarken önceleri beğenir gibi yaptığım sonradan gerçekten beğendiğim, yaşamın kuytu köşelerinden tam uzaklaşır olmuşken biraz biraz önlerine atmışken dalgalar beni ama hala dizginler elimdeyken, ilerlediğimde parlak ışıkların gözlerimi kamaştırmasıyla yetindim. Çünkü o sırada tecrübesizliğim yüzüme tokadını atmakla meşguldü... İkinci bir tokatta ise tecrübe kazanmakla meşguldüm, bu durumda hala aldığım tatların artıkları bi tarafımdan çıkıp duruyordu... Sağ gösterirken sol vuran merakım hayattan yine nasibini aldı ama yaşadığının farkına vardı... dENiz