Yaşarken öğrendiklerim

Kukla

Biz gerçekten bir kukla sahnesindeyiz,

Kuklacı felek usta, kuklalar da biz.

Oyuna çıkıyoruz birer, ikişer;

Bitti mi oyun, sandıktayız hepimiz.

Hayyam.

***

Lise zamanın da ki öğrencilik yıllarımda, Edebiyat öğretmenimiz (o zamanlar aşık olduğum kişiydi :) ) Çocuklar unutmayın bizler bu hayatta birer oyuncuyuz ve yaşadığımız yerler de ; oyunların sahneleri demişti.

O an anlamsız ve gereksiz bir açıklama gibi gelmişti bana.

Şimdi dersteyiz ne bu öğrenci değil de, bizler oyuncu muyuz diye kıkır kıkır gülüşmüştük :)

Gençlik işte.

***

Gençlikten uzaklaşıp da ; yaşamın anlamını algılamaya başladığım da (kısaca yaşlandığımda) gerçekten de

yaşam = sahne , bizlerin de bu sahnede ki oyunculardan farkımız yokmuş .

Yaşam; öyle oyunlar oynuyor ki bizlere artık rollerimizin gereği ne ise onu yapar oluyoruz.

Hayyamın dediği gibi oyun bitip de, dört kollu bir sandığa konulduğumuzda, işte o zaman ‘’son perde’’ denilip perdeler sonsuza kadar kapanıyor.

Tek gerçek var ki oda Hayat çok kısa ve de yaşarken öğrendiklerimden biri de hayata gülümseyerek bakmak gerektiği, yoksa bulunduğumuz o sahnede hep drama oynadığımızı çok sıkıcı olur; sürekli ağlak ve sürekli dert yanan insanlarla dolu geçirmek hayatı. Kendinde mutsuz olursun etrafında ki insanların da senden uzaklaşmasına neden olur.

Yine Hayyam imdadıma yetişti

Gülümse.

Durmadan kurulup dağılan bu yerde

Hiç dost arama Güvenilir bir sığınak, hiç !

Bırak acı yüreğinde konaklasın.

Olmazsa çare arama.

Kimseler sana gülmeden sen acıya gülümse.

Yaşamana bak.

Hayyam.

***

Sevgilerimle

Gelincik.

Not: Sevgili Ahmet bey, hayyam ile aranızın hafiften aralık olmasını fırsat bilerek sohbete daldım sanmayın bana dedi ki sizle sohbeti çok özlemiş çok.