Yastayım...

Çok üzgünüm...
Umutsuzluğa kapılmak karekterime ters olsa da zaman zaman bu duygunun kenarlarında dolaşmakta olan ruhumda bir isyan, sessiz bir haykırış beynimin içinde yankılanıp duruyor.

Birini anlamamayı veya fikirlerini benimsememeyi tabii ki kabul ediyorum ama ya anlamayı okumayı reddetmeyi?...işte bunu bir türlü anlayamıyor, kabul edemiyorum.

Biz Türklerin en büyük eksikliği okumuyoruz ! Hep başkalarının dediklerinden kulaktan dolma bilgilerle düşüncelerimize duygularımıza yön veriyoruz.

Halbuki çoğu kişinin taraflı yaklaştığını hepimiz biliyoruz. Belki yanlış anlatıyorlardır diye hiç araştırma yapmıyoruz. Hele bu teknoloji çağında evlerde ,dışarda adım başı internete ulaşma imkanımız varken bile bakıp okumuyoruz.

Önyargılarımız adeta bir keskin kılıç gibi bizi gerçeklere ulaşmızda, önümüzü kesiyor. Bu istatistiklerle ve araştırmalarla da sabitleşmiş. Gerçeklerden çok dedikodulara inanmaya eğilimimiz çok fazla.

Sevdiğimiz veya benimsediğimiz insanların her konuştuğunu, her fikrini doğruymuş gibi kabul ediyoruz. Yerinden kaynağından kitaplardan öğrenme gibi bir alışkanlığımız yok.

Bunları neden yazdım? zira dün yazılan "Uğur Mumcu" ile ilgili yazılara çok az itibar edildi. Neredeyse kaybolup gittiler o kadar yazı arasında.

Halbuki onun gibi gerçek bir vatanseverin sağcı veya solcu fikirlerde oluşu, onu anlamaya çalışmamıza engel olmamalıydı. Yani ben en azından öyle düşünüyorum. Eminim ki bir çok insanın, burun kvırıp bu adam gerçekte nasıl biriydi ne gibi araştırmaları vardı? Türkiye için neler yapmak istiyordu diye bir merakı bile yok.

Sadece onlar için solcu hatta biraz da kominist bir insan ölüp gitmiş...e uğurlar ola...

Ama hak veriyorum çünkü onu gerçek yönüyle bilenler bile gerçekleri anlatmaya onu, klişeleşmiş sözcük ve anma törenlerinde 3-5 kelimeyle vah vah diye anmalardan başka ne yapıyorlar ki?

Değmezmiş be Uğur'um değmezmiş bizim için kendini tehlikelere atıp ölmene ! Yazıklar olsun bu millete ki senin azıcık bile değerini bilemedi...

Çok üzgünüm, mekanın cennet olsun...