Yazmakta olduğum romanımdan güzel bir parça

İşte size yazmakta olduğum romanımdan bir kısım bu kısmı gerçekten güzel ve paylaşmaya değer bulduğum için paylaşıyorum. İnsan hayatta herkesi dostu sanar ama çoğu insanın tek amacı onu tutunduğu daldan koparmaktır çok uzaklarda bir yere savurmaktır. Yalnız mutsuz umutsuz bırakmaktır.

Peki ya neden?

Bundan ne zevk alıyorsunuz ki bir insanın hayatına girmek onun kalbini ele geçirmek ve sonrada hiç olmamış gibi gitmek onu yanlız onursuz gurursuz kalpsiz ve sizsiz bırakıp gitmek tam anlamıyla bir enkaz bırakıp gitmek. İnsan dediğimiz vicdanlı olarak bildiğimiz bir varlık nasıl olurda bunu yapabilirki inanın aklım almıyor.

Romanımın bu kısmında da bunu anlatmaya çalıştım bir fantastik macera romanında ne kadar anlatılabilirse işte...

"Sonra bahçenin ortasında duran kocaman bir ağacın altına gelir ve yavaşça oturur sırtını ağaca yaslar başını kaldırabildiği kadar yukarı kaldırır ve dalları izler dallar da rüzgarla dans eden yaprakları içinden ne de güzel oynuyorlar rüzgarla halbuki rüzgarın tek amacı onları oradan koparmak onlara hayat veren bu ağaçtan çok uzak diyarlara savurmak ama yapraklar bunun farkında değil dostu sanıyor rüzgarı ve oyun sanıyor bu ölümle yaşam arasındaki savaşı diye geçirir."

Selam saygı ve sevgilerimle... Okuduğunuz için sağolun.