Yeni bir nefes

Seksen darbesinde dünyaya gelen, sonrasında sistemli bir eğitim politikasıyla içeriksizleştirilen kuşağın (X kuşağının) bir temsilcisi. Muhtelif yerlerde yaşadı ve okudu. Ama hiçbir zaman dönüp dönüp bina okumadı. Şehirlere bombalar yağarken o, her gece, durmadan sevişmedi. İnsanlar ölürken sevişemedi.

Lanet olası bir insan ve doğa sevgisiyle dolarken, sisteme rağmen apolitik olamadı. Gündemden, bilimden, teknolojiden, ekonomiden, siyasetten ve edebiyattan kopamadı. X kuşağına dayatılan porno ve atari taraklarında hiç bezi olmadı. Hiç Playstation oynamadı. Bununla gurur duymadı ama hayıflanmadı da.

Okudu, yazdı ve koştu. Spora yabancı kalamadı. Koştu, yüzdü, zıpladı, yarıştı. Hız yaparken rüzgârı dinledi ve seyircilerin çığlıklarını. Ama sanatın s’sinden anlamadı. Ortaokulda ve lisede çaldığı flütten başka hayatına enstrüman girmedi. Çok üzüldü ama “mukadderat” dedi. Üzüntüsünü belli etmedi. Tüm sanatçıları saygıyla selamladı ve imrenerek, hiç bir zaman onlara dâhil olamayacağını bile bile...

Ama ya kelimeler? Onlar da birer nota değil miydi? Birer renk ya da? Kelimelerin en güzel notalar ve renkler olduğuna karar verdi. Hayatta, yazmaktan aldığı hazzı hiçbir şeyden almadı.

Tüm denemelerinden sonra karşınıza çıktı. Hala olgunlaşmadı, kusursuzlaşmadı, hatasızlaşmadı, mükemmelleşmedi. Ama öykünmedi, intihal etmedi, hissetmediğini sayfalara aktarmadı.

Bir tutam akıl, umut, ufuk ve serap olmaya geldi. Gelirken de boş gelmedi, saygılarını, sevgilerini ve muhabbetlerini getirdi; tüm insanlar alsın diye...

www.tenbihname.com