Yıkımdan sonra yaşam...

Ayrılıklar ve yabancı sorular biten günü sorgulayabilir. Unutma! Yasak ufuksuz bir atlasın sırtında gizli bir hikâyedir. Susuşlarına antik sözcükler koy. Kalbinin en pusat yerinde yıkıntılar olsun be gülüm. Bir yıkım saracak tüm gövdemizi. Ki en büyük kentler bile susacak. Susmayan tek şey yıkımın sesi olacak. Yeni güncelere sayfa açan bir gezgin düşlerimizi süsleyen. Cebimize büyük şeyler koymaya çalıştık. Sığmadı, yırtıldı. İşte yıkım bu. Yıkımdan sonra bir daha merhaba diyebiliriz belki.

Tüm insanlar, yıkım yanınızda. En güçlü hissettiğiniz yanınızdır yıkım aslında. Yıkım olsun. Tüm kirler alevlerin göğü sardığı bir uzay gecesi temizlensin. İşte o zaman merhaba diyebilirsiniz.

Kirlilik, biraz da temizliktir aslında. Kirlenmenin olmadığı bir yerde temizlik diye bir kavram da olamaz. Yoksa temizliği neyle kıyaslayabiliriz ki.

Umut denilen bir kavramın önümüze teneke diye konulduğu, daha doğrusu tenekeleştiği modern çağ(!) güncelerinde ne bizi avutabilir ki. Ümit: yani bekle, yani oyalan, yani kandır kendini kandırabildiğin kadar. Öyle ya sihirli bir kelime var elimizde. Bozma moralini ümit et. Eski saray soytarılarının birer üvertürü olmaya namzet milyonlarca aptal. Kirleniyoruz ve temizlenmek için sabunumuz yok.

Yıkım olsun. Güneş ışınları bambaşka günlere ışık saçsın. Gecelerin küf renkli aymazlıkları, lacivert parıltılara dönüşsün lekesiz bir ayla.

Eski kartpostallar neden hızla sararıyor? İçtiğimiz suda, soluduğumuz havada neden madeni bir tat var? Güz mevsiminde küskün dökülen yapraklar şimdi neden umarsızca dökülüyor? Bahar hiç gelmeyecek mi? Bu soruları, ümit et diye yanıtlayabilir misiniz? Yoksa siz hayal taciri misiniz, yoksa siz muhteşem birer sahtekâr mısınız? Kendi hayatınızın sahtekarı.

14.09.2003