Yılları yıllara dizdim

Bir ömür çıktı ardından. Yok, olup giden yılların ardında bıraktığı…

Genç kadın gözlerindeki hüzünle; “Takvimden bir yaprak daha düştü” dedi ve “Yeni yılın kutlu olsun” diyerek sarıldı, yanındaki kadına…

Oysa ne yıllar geçmişti, ne de gelen bir yıl vardı.

Aynaya baktı kadın, gözlerinde eksilen bir şeyi, bir de yüzünde biriktirdiği yılları gördü.

“Ömür böyle bir şey olsa gerek” dedi.

2009 un ilk saniyelerinde ona sarılan genç kadın ve kucağındaki dünyalar güzeli çocuk geldi aklına.

“Yaşamımın artık bir anlamı var” diye içinden konuştu.

Öncesiz ve sonrasız mı yaşam?

Annesi geldi aklına. İki elini açardı ve gözlerindeki hüzünle ona; “Bak ellerim bomboş, hani nerede geçen yıllar? Hani nerede bu ellerin içinden kayıp gidenler?” derdi.

Önceki gün o çocuktu, dün genç kadın bu gün de kucağındaki dünyalar güzeli…

Bir de yaşanmış ama yaşanmamış gibi olan yıllar…

Bir saniye önce beyninde var olan ama şimdi yok olan hücreler, bir de gözlerde eksilen ışıklar…

Yeni bir yılmış gelen, eskiyi aratmayacak yeni umutlarmış?

Hani nerede eskisi?

Açıyorum ellerimi annem gibi, bomboş…

Yılları yıllara dizdim, bir kolye yapmak istedim.

Kolyenin boncukları yok.

Ama öylesine acıtıyor ki boynumu, adına bir ömür diyorlar…

Yıllarda biriktirdiğim anılara baktım, sevgi, paylaşım, hüzün, sevinç, gözyaşı, sağlık, mutluluk ve mutsuzluk…

Öylesine çok şey birikmiş ki; yüreğim nasıl dayandı bunca şeye dedim ve şaşırdım.

Resimlerime baktım.

Meğer resimlerde de birikmiş onca yıl fark edememişim.

Ne kadar da çoklarmış…

Resimler, anıları biriktiren resimler ve yıllar sonra bir çöplükte kaybolup gidecek resimler…

Çocukken geçmeyen yıllar ne de çabuk geçmiş…

Yıllar acı dolu, yıllar şiddet dolu, yıllar cinayet dolu, yıllar terör dolu, yıllar ihmal dolu, yıllar öylesine dolu ki; içinde sevgi, paylaşım, erdem, sadakat, yardım bir de Pandora’nın kutusunda kalan umut yok…

Yılları yıllara dizdim ve elimde hiç bir şey yok…