Armagnac

03.04.2010 Paris Bir cumartesi daha… Ufak kuzenimin bana bu kadar iyi bir tavsiye yapacağını bilemezdim doğrusu. “Yirmi beş damla gözyaşı” demiş şair neticede. Bu “Armagnac” gözyaşı döktürür doğrusu. Sahte gözyaşları, üzüntü gözyaşları, mazoşizm kokan gözyaşları, can sıkıntısı gözyaşlarının arasında en sevdiklerim mutluluk gözyaşlarıdır. İnsan yalnız olduğu bir şehirde tatillerin bir anlamının olduğunu düşünmüyor. Yabancılık bence en büyük tatili insanın… Emekçi olmak ile efendi olmak arasındaki bağ daima ilgimi çekmiştir ve bu bağın en net olarak ortaya çıktığı/göz önüne geldiği yerler restoran ve kafelerdir. Tuhaf bir biçimde kendimi garsonların beni sevmesi üzerine kurulmuş bir empati yoğunluğu içerisinde bulurum en adi büfeden, en pahalı restoranlara kadar. Garsonların da efendi olduğu yerler vardır elbet. Ya da bize öyle getirttiriyorlardır burjuva toplumunda(!) Konudan konuya geçerken ortaya bir şey anlatamadan bir yazıyı tamamlamamak gerekiyor. Bir kadeh Armagnac insanın içini yalnızlığı kadar yakamaz. Aslında anlattıklarımın çıktığı tek adres aynı: yalnızlık… Hala alışamadım şu merete. Dünya dönüyor. Siz Paris’de “mon chercilik” oynarken hem de. Hele şu bizim kendini ultra-sanatsal, gurme bulan kendini burjuvanın kucağına oturtan aydınlarımız yok mu? Güzellik yarışmasına jüri olan, dünya kupasına gazete için, takip amacıyla giden ya da gene burjuva parası ile bir hafta soncuk Paris, New York ya da modernizmin merkezlerine gidip sanki bir ömür boyu oralarda yaşamış gibi davranan aydıncıklar yok mu? Onlardan nefret ederken hızla onlardan biri olmak çok gücüme gidiyor. Öyle miyim? Onlar gazete patronlarının, sen bursunun parasını yerken böyle düşünmemelisin. Hoş kâğıt bitti. Başka bir hafta sonuna artık… Son bir nokta var. Bütün bu komplekslerden kurtulmak istiyorum. Para kazanmak istiyorum.