Yine kapıda yalnızlık

Kış, içimde titrek bir resimdir... Sonbahar solur onu yüzüme ve ben kaçarım görmekten sararmaya duran yaprakları, soğuyan havaları.Zaman içimde sıyrılırken, başka bir aleme taşınırım sanki , korkarım karanlıktan.Zihnimde dalgalanıyor şimdi sert bir poyraz, içimi dolduruyor kışın çirkin silueti. Henüz vakit sonbaharken kederleniyorum. Nedir bu bezginlik hali yazın arta kalan yorgunluğu mu yoksa yaşamak istemediğin bir hayatı unuttuğun o kısacık güneşli günleri uğurlamanın huzursuzluğu mu? Sevemediğim yolları yine de adımlamak zorunda olmanın endişesi mi? Hepsi öylesine yakışıyor ki konuşma çizgime.İhtimaller sıcak duruyor sorduğum sorulara. Aslında hep sevmiştim pıtır pıtır yağmur çiseltisiyle uyumayı ve karlı sabahlara uyanmayı. Lakin benim derdim iklimle değil bunu melek Mikail'e bırakıyorum, derdim içimi titreten buz gibi yalnızlık hissi ve buna sebep ıssız yollar, istemeyerek geçtiğim.Yazı bırakmak bu yüzden zor ve çetrefilli mesele üstüme biçilmiş yaşamı sevilebilir kılmak.

Sağlam bir hayat kurmayı ne çok isterdim oysa... Böylesi göçebe olmayı seçmemiştim ben. Müstakil bir yaşam ruhuma iyi gelmiyor, bir başınalık güzel de yalnızığı sevemiyor benliğim, dara düşüyor heveslerim. Kış gibi soğuk ve yalnızlığı çağrışltıyor yaşadıklarım. Ayaz bile kesemez içimde dolanan alev çemberini, kaybettiklerim vururken yüzüme sıcak düşlerim bile kurtaramaz oluyor geleceğimin yalnız resmini. Kapıda duruyor tekbaşınalık, yine yolumu kolluyor kış gibi soğuk bir yalnızlık... Sonbahar yavaş yavaş götürüyor beni sonu bilindik bir filme, yine ben oluyorum sofada ve yine kapıda yalnızlık... Güzel bir kış masalı durmalıyken ötede mırıltılar halinde sesler yükseliyor kubbede. Birileri inatla tekrar ediyor son perdesinde bilindik filmin'kış karanlıktır ve karanlık içindeki yalnızlık!'

Görüntü aynı, yine ben oluyorum sofada ve yine kapıda yalnızlık...