Yine mi?

Dün akşam kanal D haber programında Tunceli Uzunçayır’da Ferit Demir’in çektiği çatışma görüntüleri yansıdı ekrandan. Peş peşe ateşlenen mermiler, birbirini izleyen silah sesleri tüyleri ürpertiyordu. Bu görüntüleri canlı canlı izleyen Aktuluk YİBO’nun minicik öğrencileri geçti usumdan. Burmageçit Köyü’nde yeniden hizmete açtığımız ilköğretim okulu. Yıllarca yanından geçtiğimiz o karakol ve lojmanları.

Burmageçit, Kanoğlu, Arslanyurdu köylerinde yaşayan insanlar, karakollarda vatani görevini yerine getiren askerler, askeri şehit düşmüş komutanlar hangi duygular içinde anı yaşıyorlardı acaba? “Gerillalar, şehre onbeş kilometre mesafedeki bir karakola baskın verip işgalcilerin askerini öldürdü…” diye için için gururlananlar ya da “Bunların hepsi terörist, bunların topunu yok edeceksin…” diye düşünen güvenlikçiler ne orandaydı aralarında?

Peşi sıra olay iyice anlaşılsın diye olay yerinin gündüz görüntüleri de yayınlandı ekranda. Arka planda Munzur Nehri yine kontrolsuz bir şekilde akmaya devam ediyordu. Hani şu büyük yolsuzlukların yapıldığı Uzunçayır Barajı tamamlanamamış olacak ki su tutulmamıştı baraj havzasında. Oysa bu barajın inşaatı on yıllar önce başlamıştı. Ben 2000 yılında Tunceli’ye gittiğimde barajın tamamlanmak üzere olduğu söyleniyordu. Aralıklarla yıllarca gidip geldim Tunceli’ye. Baharın yeşili, karların beyazı, yazın ve sonbaharın renk cümbüşü içinde mavi mavi parlayan, geceleri ay ışığında yakamozlar saçan baraj görüntülerini hayâl ettim oradan her geçişimde. Yamaçlara dizilmiş dinlenme evlerini, kanoları, balıkçı teknelerini, kumsalda uzananları, gölde yüzenleri düşündüm. Neden doğunun yeni bir Sivrice’si olmasındı ki burası?

Aradan tam yedi yıl geçti. Hemen hemen değişen hiçbir şey yoktu görünürde. Hoyratça savrulmuştu zaman. An kurtarılmış, yarın unutulmuştu.

Dün akşam pek çok insan, ülkeyi yönetme sorumluluğunu üstlenenler de dahil, sadece peş peşe atılan mermilere ve silah seslerine odaklandı yine. Lanetler okudu. Kimse görmedi kontrolsüz akan Munzur’u? Uzunçayır Barajı geçmedi uslarından. Çünkü gidip görmemişlerdi ki. Uzaktakiler görmedi ama Tuncelililer görebildi mi acaba? Açıkçası bilmiyorum ve keşke görebilselerdi diyorum.

Kabaran öfkelerimizin aklımızı tutsak etmekte olduğunu görerek üzülüyorum. Eğer kendimiz ve ülkemiz için doğru şeyler yapmak istiyorsak aklımızı duygularımızın esaretinden kurtarmak zorundayız. Bu savaşın kaybedeni etnik kökeni ne olursa olsun bütünüyle bu ülkenin insanları oldu. Dilerim dövüştürenlerin amacını dövüşenler anladığı gün iş işten geçmemiş olur. Komşuların dostluğu zedelenmez, arkadaşlıklar bozulmaz ve güzel hayâllerimiz ölmez.