Yitirilen dostluk

İçimde bir boşluk var. O boşluk ki yara aldıkça, düşündükçe büyüyor, huzur buldukça küçülüyor. Boşluğun seyrini takibe çalışırken o boşluğun kendisi kendisi olur muyum diye endişe duyuyorum.

İyi yaşayabilmek için çoğunu koşturarak geçirdiğimiz ama fark etmeden tükettiğimiz şu hayatta gerçekten önemli olan ne acaba? Doğru olan ne, daha doğrusu kimin doğrusu en doğru? Herkesin sorgulayarak, inanarak kabul edebileceği ortak bir doğruya varılabilir mi? Herkesin doğrusu aynı olsa dünyada her şeyin bu kadar çeşidi olmazmış. Varsın olmasın. Bu farklı doğrular, düşünceler benim canımı çok acıtıyor bazen.

Kalbim paramparça, iyi niyetim, emeklerim, bazı kavramlara olan inancım darmadağın, zihnim karmakarışık. Gün geliyor canınızdan parça bildiğiniz insanlar sizin kötü günlerinizde güç bulduğunuz, mutlu olduğunuzda şükrettiğiniz, umutlu olduğunuzda dua ettiğniz Tanrıya, aynı Tanrıya mutsuz olmanız için dua ediyor. Tanrı herkesin Tanrısıysa hangimizi seçicek, haklı görücek; hangimizin doğrusu Tanrınınkine daha yakın?

Bana, birisi hakkında edilen kötü duanın o duayı edene geri döneceği öğretildi. Benim için edilen kötü duanın kalbimi kıranlara geri dönmesini istemıyorum. Çünkü onlar benim gibi güçlü değiller. Üstelik bu sefer yanlarında ben de olmayacağım. Tek başlarına ya da yeni yol arkadaşlarıyla üstesinden gelemezler. Ya benim yaram? Bu yara hep böyle düşündüğüm için gelmedi mi başıma? Tek suçlu benim! Karşısındaki mutsuzsa mutluluğundan utanan, başkalarının acılarını kalbinin derinliklerinde hisseden bende suç.

Keşke içimden kopanlar sadece kişiler olsaydı. Bazı kavramlara olan inancımı, hayallerimin, anılarımın bir kısmını da ucundan yakalayıp sürüklemeselerdi yanlarında. İçimdeki o kara boşluk biraz aydınlık kalsaydı geçmişteki o dostluk adına.