Yolculuk, merak ve zirve...

Genç adam elindeki silahı yavaşça masaya bıraktı. Elleri hala üstündeydi. Son bir mermi kalmıştı sadece. O ana kadar kullandığı mermileri, aldığı yaraları düşündü. Ellerine baktı. Artık nasırları iyileşmeye başlamıştı.

Ne kadar çok zorluk atlatmıştı. Soğuk günlerde ne kadar çok yol almıştı. Güvenecek kimsesi yoktu çok iyi biliyordu. Kimsesiz değildi ama yalnızlığın içselliğini anlamıştı.

Elleri kayaları tırmanmaya çalışırken nasır turmuştu. Dışardan az gibi görünsede içe doğru kabuk sarmıştı.

Ama baktı. Zaman ona hiçbir iz bırakmak istemiyordu. Herşey gibi nasırlarıda iyileşecekti. Tırmanırken ne kadar çok kanadığını sadece o bilecekti.

Şimdi artık zirveden önceki son duraktaydı. Düşündü. Düşündü. Düşündü.

Ne kadar çok yol aldığını düşündü. O ana kadar aldığı yaraları ve kullandığı mermileri düşündü.

Hala elleri silahındaydı. Bu son durakta bile heran herşey olabilirdi.

Son mermiyi nerde kullanacağını düşündü.

Önce seçenek bulamadı.

Sonra olasılıklar tek tek baş gösterdi.

Zirveden önce karşısındakilere atabilirdi, kendine sıkabilirdi.

Boşa atabilirdi.

Ama o mermi. Tek mermi. Kullanmak istiyordu. Kullanılmalıydı.

Nerde kullanacağına karar verdi. Kalktı masadan. Silkindi, doğruldu.

ve "zirvenin en tepesine varmalıyım" dedi.

Yolculuğun başındaki gibi hevesli değil ama meraklıydı.

Neler başarabileceğine ve ne kadar değişebileceğine dair merak...

Zirveden geçtiği sarp dağlar çok daha net görünecekti.

Ve gene bu yolculuğa başladığı ilk an gibi yalnız olacaktı.

Artık kurşuna ihtiyacı yoktu.

Daha önemlisi artık silaha ihtiyacı yoktu.

Masada bıraktı.

Elleri titreyerek masada terk etti onu.

ve sessizce son durağa doğru yola koyuldu........