Yolculuk

Hayat bir yolculuktur insan için, hep gitmek ister bir yerlere. Bebekken ufacık bir dört tekerli arabayla başlar yolculuğa sehpanın üstünde, yaşını geçince halının üstünde dört köşe otobana iner, dütdüttür parolası ve başlar hayatta yol almaya; dönüşü olmayan tek şeritli halı çizgilerinin üstünde; bilemez o şeritte düz gidebildiği kadar düzgün bir hayatının olabileceğini belki de …

Üç tekerlekli bisiklet ister sonra, bu sefer hedefte evin tüm halıları vardır ve otobanlar artık koridorlardır, park yerleri itinayla seçilir ve bilemez o an üç tekerlekli bisikletini ne kadar güzel park ederse onu o kadar güzel bir hayatın bekleyeceğini belki de …

Artık ısınma turları bitmiştir, sahalara çıkmanın vakti gelmiştir, teker sayısı ikiye inmiş ve otobanlar artık semt mahallelerinin keşfedilmeyi bekleyen sokaklarıdır. Çılgınca sürülür bisikletler rüzgara karşı; bilemez yine rüzgara karşı yol almasını sağlayan hırs, heves ve heyecan onun hayatta dimdik durmasını sağlayacaktır belki de …

Sahalarda biraz fazla kalınır, en çok yol gençlikte alınır çünkü; bisiklet, tramvay, vapur, otobüs, taksi, uçak, lise, üniversite, öğretmenler, arkadaşlar, sevgililer, aşklar, sevinçler, üzüntüler, ayrılıklar, kavuşmalar; bilmez bunları yaşarken hayatı boyunca bu günleri anacağını ve bugünlerde mutlu olabildiği ve edebildiği kadar mutlu ölebileceğini belki de;

Tıpkı başladığı gibi dört tekerli bir arabanın üstünde …