YÜRÜMEK...

yürümek;

yürümeyenleri arkasında boş sokaklar gibi bırakarak,

havaları boydan boya yarıp ikiye

karanlığın gözüne bakarak yürümek..

yürümek;

dost omuzbaşlarını omuzlarının yanında duyup,

kelleni orta yere

yüreğini yumruklarının içine koyup yürümek ..

yürümek;

yolunda pusuya yattıklarını,

arkadan çelme attıklarını bilerek yürümek ..

yürümek;

yürekten gülerekten yürümek ...

NAZIM HİKMET RAN

Türkan Saylan’ ın anısına…

Senin aydınlığından korkanlar! ... El üstünde tutmaları gerekirken seni (!) yaşına, başına, hastalığına aldırmadan! ... demir parmaklar arkasını sana reva görenler (son demlerinde) seni bize unutturmayı başaramayacaklar.

Arkanda bıraktığın her bir meşale yarın birgün on binler olup sokakları aydınlattığında, biz ne yaptık deyip kafalarını duvarlara vuracaklar. Vuracaklar ama fayda etmeyecek. Geldikleri gibi gidecek! ... kendi karanlıklarında boğulacaklar.

Sen rahat uyu Türkiye’min aydınlık yüzü Türkan Saylan.

Karlı kayın ormanında

yürüyorum geceleyin.

Efkârlıyım, efkârlıyım,

elini ver, nerde elin?

Ayışığı renginde kar,

keçe çizmelerim ağır.

İçimde çalınan ıslık

beni nereye çağırır?

Kar tertemiz, kar kabarık,

yürüyorum yumuşacık.

Dün gece on bir buçukta

ölmüş Berut, tanışırdık.

Bende boz bir halısı var

bir de kitabı, imzalı.

Elden ele geçer kitap,

daha yüz yıl yaşar halı.

Geceleyin, karlı kayın

ormanında yürüyorum.

Karanlıkta etrafımı

gündüz gibi görüyorum.

NAZIM HİKMET RAN