Yüzünü dökme küçük kız

Bir çocuk dünyaya geldiğinde, yeni bir umut belirir. Filizlendikçe büyüyen, gözünüzün önünde izlediğiniz bir yaşam başlar ve öğretilerinizle şekillenir. Öyle önemlidir ki attığınız her adım, örnek olursunuz, yapılacak güzel bir davranışa neden olursunuz ve bazen de ne yazık ki yanlışlar altında aranan neden olursunuz.

Terapistler, psikologlar, uzmanlar… Hepsi konuşma arasında “çocukluğa inmek” ister. Hatta esprisini bile yaparız bazen “çocukluğuna inmek gerek senin” diye. Böyle önemlidir işte karşınızda duran, içeride uyuyan, okulunda olan çocuk. Ne yazık ki bilinçsizce, düşüncesizce, umursamazca yetiştirilen çocuklar da aramızda. Büyümüş halleriyle, küçük bedenleriyle, sorgulayan gözlerle.

İlgi ve alaka görmeden kendi kendini yetiştirmeye çalışan, hayatın ona fikrini sormadan olgunlaştırdığı çocuklar. Bazen kardeşine annelik yapan, bazen kendini yaşıtlarından ayrı tutan. Birçok şeyi bilmek zorunda olan. Oysa bir çocuk yetiştirmek bilmediğin bir mesleği öğrenmek gibi.

Kuralları, deneyimleri, gözlemleri ve takip etmeyi görev edinmekle de bitmeyen bir iş belki. Seçme hakkı olmadan yaşadığı ailesi, seçme hakkı olmadan kendisine verilen babası, annesi. Merhamet duygusundan yoksun, öncelikleri sadece kendisi adına belirlenmiş, önce ben demeyi huy edinmiş annelerle kendi kendine büyüyen ne çok çocuk var oysa.

Aramızda, uzağımızda, karşımızda ve hatta bazen yanı başımızda. Sırf evliliğini kurtarmak adına, eşiyle sorunlarından uzaklaşıp yeni bir “oyalanma” unsuru oluşturmak adına çocuk sahibi olan anneler. Başının okşanmasına, sıcacık yatağından hazır kahvaltısına uyanmaya, okuldan döndüğünde şefkatli bir karşılamaya hasret çocuklar. Söylenecek söz bulamıyorum bazen.

Neden diye sorguluyorum. O kadar anne baba olma hevesiyle yanıp tutuşan ancak çocuğu olmayan aile varken, neden çocuk gibi değerli bir varlık ne istediğini bilmeyen, kendine Müslüman birine verilir? Annelik bu değil. Olmamalı!

İlla bu duyguyu yaşamış olmam gerekmiyor anlamam için. Gördükçe öfkelenmeye yetiyor çevrede olan biten. Ne suçu var Baran’ın? Ne suçu var Arda’nın. Ali’nin ya da Veli’nin. Ayşe’nin ya da Fatma’nın. Şimdi yanlış kararların neticesi, etrafında olup biteni hisseden ama tam olarak nitelendiremeyen minikler için dualarımız.

Umarım onlar karmaşık dünyanın içinde, zamana yenilmeden, kırılıp dökülmeden sürerler hayatlarını. Bugün belki de içlerinden yine bir tanesi için yeni bir hayat başlamak zorunda. Belki anlamını bilmedikleri bir biçimde isyan edecek yürekleri bazılarının. O sevdiğim şarkıda olduğu gibi;

Yüzünü dökme küçük kız
Bırak üzülmeyi
Bir tek sen misin bir düşün
Unutan sevilmeyi

Her siyahın bir beyazı
Gecelerin gündüzü de vardır

Yüzünü dökme küçük kız
Bırak üzülmeyi…

Umutlar onların olsun. Her yeni gün dualarla, bereketiyle gelsin hayatlarına.

Ve her günleri sevgiyle geçsin. Özledikleri, bekledikleri sevgiyi – ilgiyi yanı başların da  bulsunlar.

Onlar müdafaasız, korumasız.

Melekler korusun her birini.