Zaman akıp giderken zamana gömülen insanlar

Bir insana daha veda ederken, bir yaprak daha düşüyor takvimden.

Ne kadar garip.

Hakikatten de garip.

Zaman gibi insanlarda ardımızda kalıyor.

Yeni bir sabaha uyanır gibi, yeni insanlara uyanıyoruz sanki.

Daha dün yanımızda olan insanları ya toprağa gömüyoruz ya da zamana.

Kaybetmeye bir söz yeter derler ya gerçekten de öyle aslında.

Kimi çok sever duyduklarına rağmen sabreder, fakat onunda bir sabrı var, sevgisi keskin sözcüklerle tükenir yerini sıcak bir acıya bırakır.

Yanar, yanar, yanar, hem de öyle yanar ki canı çıkıp bir dağın zirvesine bağırmak ister.

Zaman işte, günler geçip, yapraklar azaldıkça acıda hafifler, belki de yeni insanlar girer hayatlara tıpkı bugünün bitip yarının başlaması gibi.

Kazanmakta zordur gerçekten.

Bu gerçekler yıkılamaz.

Kolay kazanılan insan yoktur, öyle görünürler.

Kimileri sevmeye bağımlıdır, sevmeyi severler.

Bir yerde oturuyorsanız yeni tanıştığınız biri sizinle hemen sohbet kuruyorsa bilin ki o sevmeyi sevenlerdendir.

Aşkla sevmez sizi belki ama insan olduğunuz için, acıların en uç noktasında bulunduğu için sever.

Aslında sürekli gülen insanlar yürekleri en çok kanayanlar değil midir?

Yüreklerindeki acıyı yüzlerindeki gülümseme ile örtmeye çalışırlar.

İnsanların mutluluklarına ortak olmak isterler.

Acılı zamanlarınızda yanınızda olurlar fakat, kendi acılarını hissederlerse bu duruma dayanamazlar.