Zaman ve biz

Sıkışmış hayatlar içinde kalmışız koca dünyada. Dünyanın mı büyük olması yoksa hayatın sıkışmışlığı mı bilinmez ama etrafımız kendimizde dahil olmak üzere mutsuz bir insan örüntüsü çizmektedir.Evet örüntü çünkü görüntü değil.Artık insanlar mutsuzluklarını, ümiztsizliklerini kaybetmişliklerini örüntü halinde yaşamaktadır.

hangimiz mutsuz olduğumuz zaman onu tam anlamıyla yaşayabiliyoruz, tıpkı sevinçlerimizi tam olarak yaşayamadığımız gibi. Duygularımız da, düşüncelerimiz de tıpkı bizim gibi dünyada kaybolup giderken engel olmak için bile bişey yapamiyoruz. çünkü zaman okadar hızlı akmaktaki o anı yakalamak artık bizim için güç olmaktabn daha öte birşey haline geliyor. Bir sonraki ana yapılması gereken o kadar çok şey vardır ki sanki onlarında ertelenmesinden, kaybolmasından korktuğumuz içindir ki herşeyi o an yaşamaktan vazgeçip diğer anı yaşamaya çalışıyoruz. ne garip öyle değil mi?

Aslında zaman ve zamanın içinde akıp giden bizler, birşeyler için devinip duruyoruz. Ve ne için yaptığımızı bile bilmiyoruz. Sadece o anı yaşıyoruz ve sonraki zamanı kaybetmemek için belki de a anımızı yaşadığımız o anımızı yarım bırakıyoruz. Yarım kalan o an değil, yarım kalan bizler oluyoruz. Çünkü biz zamanın içinde akıp giden enrjiyken, enerjimizi orda bırakıp gidiyoruz. Tıpkı dalga gibi.Dalgada da taşınan ortamdaki su molekülleri değil,üstündeki nesnelerdir.Bizde bu zamanın içinde bir yerden başka bir yere taşınıyoruz farkında olmadan.