Zaman

Ne kadar oldu bilmiyorum halimden sıkılalı ama bu halimi sevip alışanlar oldu... Ortalıkta ben olmayan bir ben dolaşıyor... Şu kafamı bir toplasam diye başlıyorum bir türlü sonunu getiremediğim sıkıntılı işlerin içinde kendimi buluyorum... Hem yaralı bir yürek var ki onu düzeltmiş sayılmam tam da olayların ortasında öyle küçük bir kedi gibi bakarken kendimi buluyorum... Tabii hiçbirşey yapamıyorum... Çok yalnızım... Yalnızım ve kendimi sevmiyorken kendimi buluyorum...

Ne kadar oldu bilmiyorum eski neşeli halimi özleyeli ama ben alışmak istemiyorum sıkıcı halime... Kurtulmak istediğim bir ben var bende... Halsizim ki ben nasıl atacam içimden bu sevilmeyen kızı... Depresyondaydım geçen yıl... Acaba diyorum yine mi depresyondayım... Yok gittim uzmana... Birşeyler yapıyorum yapmasına da olmuyor gibi...

Ne kadar oldu bilmiyorum kıskanç halimi törpülemek için boğuştuğum zamanların... Bir ara başardım gibiydi ama bu sabah farkettim de başaramamışım... Yalnızım ve kıskancım... Neyi mi kıskanıyorum... Bende şu aralar olmayan daha doğrusu yapamadığım hayattan zevk almak duygusunu kıskanıyorum... Neden ben bunu yapamazken etrafımdaki herkes yapabiliyor... Şu ruh saçmalığımın en doruk noktasındayım... Etrafımdaki herkesi çok seviyor bir o kadar onların hayattan zevk alma hallerini kıskanıyor, özeniyor, benim de o halde olmamı umutla bekliyorum.

Bir bahar sabahı kafamdakiler bunlar değil tabiki ama asıl çözmem gereken ciddi işlere bir ara verdiğimde anlık içimdeki sese bir kulak verdim bu bahar sabahında...

(İçimdeki ses devam ediyor ve diyor ki: Mevlam n'eylerse güzel eyler...)