Zamanı aklından çıkar, o seni dışına atmadan...

Belki, ilk görüşte aşık olduğun o zeytin ağaçlı dağ yamacını bir daha hiç görmeyeceksin. Şimdi, şehrin asfalt kaplı gökyüzüne bakarken aklında tek bir endişe…

daha önce herkesçe solunmuş bu havayı bir kez de sen çekerken ciğerlerine, belki bir daha hiç soluyamayacaksın, dağlardan gelip akdenize düşen, sonra yine yükselip içine dolan o büyülü karışımı.

Sen, ilk kez "o hava"yı solumaya başladığında, zamanı dondurduğunu bilmiyordun. Uzun bir zaman sadece sen, ve sadece aşk olduğunu bilmiyordun. Sanıyordun ki her şey ve herkes, seninle aynı zaman diliminde, aynı doğrultuda tek bir zamanı paylaşmakta. Zamanın yeniden yavaş yavaş akmaya başladığını hissettiğin “o an”, şehirlilerin ciğerlerinde taşıyıp getirdikleri, sonra senin yüzüne üfledikleri havayla birden yeniden karşılaştığın “ an”dı.

O an, anladın, zamanı çok uzun zamandır bedeninden çıkarıp atmış olduğunu. Sadece senin hareket ettiğini, etrafındaki her şeyin durmuş olduğunu, tam o an, eski bir havayı içine çektiğinde, anımsadın. oysa Zaman, birdenbire durdurmuş olduğun o ağır çarkını şimdi, senin için bir kez daha döndürmeye başladığında, tekrar durdurabilmek için gücün olsun istedin. Bir kez daha çıkarmak için aklından zamanı, geleceği düşlemeye razı, sırtlayıp çekmeye başladın zaman çarkının zincirlerini.

“daha fazla kirlenmeden, o seni parçalara ayırmadan, yeniden çıkmak gerek zamandan. Bir kabuktan kurtulur gibi, soyunup atmak gerek zamanı aklından.”

Hiçbir şey düşünmeden, sadece görebilmek, sadece eylemek, sadece düşlemekse yaşamak, zaman bedendeyken ve zaman akıldayken olmaz. Çünkü Zaman, sadece unutulmak için var. Çünkü Zamanı söküp attığında aklından, geriye kalan ve farkında olunacak tek şey yaşam.

Zamanı bedeninden ve aklından çıkardığın an gerçekten yeniden “sadece yaşıyor" olacaksın. Bir kedi kadar, bir kuş ya da bir balık kadar “gerçekten”.

Zamanı aklından çıkardığında geride kalan Tam-şimdi, Tam-burda, Tam-sen olacaksın.

http://www.fotosearch.com/photos-images/mediterranean-coast.html