Zamanın gerçekleri

Geçip giden bir süreç, durmak bilmeyen zaman yaşamımızdan neler alıp götürüyor biliyormuyuz? Bizim ne olduğumuz belli diyenler acaba neler olabileceğinide gelecek için tahmin edebiliyorlar mı? Herşey bir gün son bulduğunda, yaşamdan istediklerimizi alabildik mi? yoksa hala keşkelerin arkasında hayıflanıyormuyuz? 

Şimdi bu sorular neden oluştu diyeceksiniz belkide, hemen anlatayım. Bu sabah yola çıkmış durakta dolmuş beklerken, karşıdan karşıya geçmekte olan iki yaşlı insan gözüme çarptı. Erkek değenekleriyle yürüyor, kadın arkasından geliyor, belli pazara gidecekler, kadının elinde çanta var. Lakin yürüyecek dermanları yok, yaşlı amcanın değneği kendini taşıyorken birde eşine yardımcı olmaya çalışıyor. İki adımlık yolu yürümek bile neseslerinin kabarmasına yetti. Duraktaki oturağa gelip oturdular bir çırpıda soluk soluğa. Yaşlı kadın bana seslendi elinde bozuk para, "kızım hayrına bir su alıver ne olur hastayız yürüyecek dermanımız kalmadı diye" hemen kalkıp aldım uzattığı parasını, bakkala yöneldim fazladan bir suda ben aldım ve getirdim verdim onlara. Dua ettiler bana "ömrün uzun olsun" diye. Belki kısacık bir sevap işledim o an, küçük bir dua aldım ve mutlu oldum. İstediğim ömrümün uzun olması değil oysa, yaşlandığım zaman banada yardım edebilecek nezaketli gençleri görebilecekmiyim düşüncesi sardı birden. İçime işledi bazı düşünceler. Bugün ben ve benim gibiler belki var, ama değişen bu yaşam koşulunda bizim gibileri görme olasılığımız artacak mı ya da o şanslılar gurubundan olacakmıyım? işte merak ettiğim konu bu oldu birden. Dolmuşa bindiğim andan beri okula varana kadar, aklımda yer eden bu düşüncelerle geçirdim zamanı. Bir gün bende yaşlanıcam, bir gün belki bende bir iyilik isteyeceğim, peki ben verdiğim kadarını bu zamana kadar alabilecek miyim? İyilik yap denize at ifadesi değil anlatmak istediğim. Her şeyi olduğu gibi görüp, doğru olanı ayıklamak ve yaptırmak asıl istediğim. Bir eğitimci gibi, yaşamda doğru olanı seçebilmek ve bunu özümsemek, ardından kazanılmış tecrübeleri yaptırabilmek benden sonrakilere, çocuklarıma, sevdiklerime ve gelecek nesile belkide... 

Bugün bir gerçeği gördüm, aynı yerde ve aynı yaşta asla kalmayacağız. Ektiğimiz neyse onu biçeceğiz, peki neyi ekersek verimi yüksek olur derseniz, tek diyebileceğim önce insanlığı, saygıyı ve sevgiyi ekmeliyiz. Bugün benim yaptıklarım belkide yapacaklarım, ailemin içinde hep varolan insan sevgisinden gelen ve benim genlerime aktarılmış kromozomların bir uzantısı belki de. Ben bu genlere sahip olduğum için mutluyum. İçimdeki insan sevgisinin, yardımlaşmanın, saygının her daim varolacığını biliyorum, bunların da çocuklarıma geçeceğine inanıyorum. Bugünü şu an varım diye boş yaşamak yerine, yarının bana ne getirebileceğini düşünerek kendimi değil bir çok kişiyi hesaba katarak plan yapıyorum. Yaşamda yalnız kalınmayacağını çok iyi tecrübe ettim. Varlolan gücün inanmak ve sevmek olduğunu biliyorum. Bugün eğer iki satır insan yazıp sizinde beni okumanızı sağlayabiliyorsam, bu varım değer veriliyorum ve hissediliyorum demektir. Bugün bir facebook'umda 600 e yakın insan varsa seviliyorum demektir. Bugün üniversitelerin Dekanları veya Rektör yardımcılarıyla aramızdaki muhabbete dayanarak kankalarım diyebiliyorsam, bu benim güvenilen aranılan ve sayılan bir insan olduğumu gösterir. Ben yaşamı olduğu gibi kabul edip, kendime yer edinmek için dostluğumu pekistirebiliyorsam bu sevgimi gösterebiliyorum demektir. Ben herkezi olduğu gibi seviyorum, kendimi de. Biliyorumki bir çok insan ben gibi düşünceleri olup bunları yansıtmak isteyen ama imkan bulamayan, çekinen veya sıkılan kişiliklere sahip. Bir zamanlar benimde olduğum gibi. Değişmek sadece sizin elinizde, geçip giden zamanı kendiniz için kullanmak, insanları olduğu gibi görüp sevmek, yaşamı atlamak yerine anlayarak değerlendirmek sizin elinizde. Her şey sevmekle başlar, öğrenmekle gelişir ve istemekle güçlenir, kim olursak olalım, genlerimizde bizi biz yapan değerlerimiz olduğunu unutmayalım.