Zamanın oyunu

Kocaman bir saat…Kocaman bir caddenin ortasında...Yelkovana tutunmuş ellerim. Bacaklarım rüzgarda uçan yapraklar gibi dalgalanıyor boşlukta. Arabalar geçiyor. İnsanlar yürüyor. Dükkanların kapıları birbiri ardına çarpılıyor. Yok diyorum. Her şey hareket ediyor ama zaman durdu. Metrelerce yükseklikten aşağı bakmamak için irademle savaşıyorum, terliyor ellerim. Yelkovanı bıraktı bırakacak, korkuyorum. Rakamları yakalarken ölüm avcısına yem olmaktan korkuyorum. Düşünüyorum sonra: ‘’Benim burada ne işim var?’’ Bembeyaz elbisem uçuşuyor. Bacaklarım hissizleşiyor aniden. Saçlarım omuzlarımdan belime dökülürken başımda duran çiçek tacı kayıyor aşağı. Ürküyorum. Tacım düşüyor saçlarımdan. Ama aşağı bakamıyorum. Zamanı durdurdum fakat kalbimin delicesine çarpışını durduramıyorum. Hem ben niye zaman dursun istiyorum? Bu beton yığınlarında ne arıyor yorgun bedenim? Bu fısıltılar kimden geliyor? Susuyorum, dikkat kesiliyorum. Zorlukla algılıyorum denileni: ‘’ Zaman büyük bir öğretmendir ama ne yazık ki bütün öğrencilerini öldürür. ‘’ Bu sesle birlikte beyaz elbisemle beraber uçuyor bedenim ve zamanın kusursuz işleyen bu kuralı beni de içine çekiyor.