Zannetmek, kendi gibi bilmektir başkasını..

Hayranım Mevlana’ya.. Yürekten gelen her sözü yüreklere hitap ediyor..

Ne güzel buyurmuşlar..

Bulduğun her kusur, öğrendiğin her ayıp sahibini değil, seni çirkinleştirir. Her ikisi de seni mutsuz eder. Birincisini bulamadığın için, ikincisini ise bulduğun için mutsuz olursun…

Mümin kusur araştırıcı olmaz.. hep güzel bakar, hüsnü zandır aslolan..

Ayrıca kişinin kendisini ilgilendirmeyen mevzularda, suizanda bulunması gerçekten sadece kişiyi küçük düşürür.. neden insanlar kendilerini düzeltme çabasında olmazlar da, başkalarının kusurları ile meşgul olurlar..

Her zaman söylerim, dinlemeyi bilmeyene bir şey veremezsiniz.. Karşınızdaki insanı önce dinlemesini bileceksiniz.. Doğru düzgün dinlemeden art niyetle yaklaşırsanız yalan yanlış hüküm verirseniz..

Yalan konuşuyor anlattıkları doğru değil diyoruz mesela..

Ya.. konuşmuyorsa.. Allah buyuruyor..

(Kötü zanda bulundunuz. Bu yüzden helake mahkum kavim oldunuz.) [Feth 12]

 (Zan, haktan [ilimden] hiçbir şeyin yerini tutmaz.) [Yunus 36]

Zan ile, başkasının kötü olduğunu kabul eden, onu gıybet eder, ona dil uzatır. Onu kötü, kendini iyi bilir. Bu da, helâkine sebep olur. (İhya)buyuruyor sevgili Peygamberimiz(as)

Aslında zannedeceğimize, dürüstçe sorup bilgilenmek daha doğru olmaz mı?

Nasıl bakarsak öyle görüyoruz.. biz iyiysek, iyi görüyoruz, hüsnü zan ediyoruz.

Kötüysek de kötü görüp, suizanda bulunyoruz..

Zannetmek kendi gibi bilmektir başkasını.

Sevgili Peygamberimiz (as), "Zandan sakının. Çünkü zan, sözlerin en yalan olanıdır.”

Buhârî, Vasâyâ 8, Nikâh 45, Ferâiz 2 buyuruyorlar..

Suizanda bulunmak, zannetmek; her türlü kötü hasleti içeriyor.. iftira, gıybet, haset.. yalan, kul hakkı. 

Bir de suizanda bulunup deşifre ediyorsanız vah ki vah.. çünkü bilip bilmeden; fitne fesat ortaya çıkarmak münafıklık oluyor. Bunların hiçbirisi Kuran ahlakında yok.

Cenab-ı Allah kullarına sevmeyi birlik olmayı emrediyor.. Müminler ancak kardeştir buyuruyor.. Gerçek müminler Kurana uygun olarak yaşarlar..Aslolan budur.

İbretlik bir hikaye ile sizleri baş başa bırakmak istiyorum:

Uzaklarda, tek başına yaşayan hamile bir kadın.. Kendisine arkadaş olması açısından, dağda yaralı olarak bulduğu bir gelinciği evinde beslemeye başlar. Gelincik, kadının yanından bir an bile ayrılmaz olur. Her ne kadar evcil bir hayvan olmasa da, oldukça uysallaşmıştır.

Birkaç ay sonra kadının çocuğu doğar. Tek başına bütün zorluklara göğüs germek ve yavrusuna bakmak zorundadır.

Günler geçer ve kadın bir gün birkaç dakikalığına da olsa evden ayrılmak zorunda kalır. Gelincikle bebek evde yalnız kalmışlardır.

Aradan biraz zaman geçer ve anne eve döner. Kapıda gelinciğin kanlı ağzını görünce; `Korktuğum başıma geldi.` diye düşünür. Çıldırmışcasına gelinciğe saldırır ve oracıkta öldürür hayvancağızı.

Tam o sırada içerdeki odadan bebek sesi duyulur. Anne odaya yönelir. Ve odada beşiği, beşiğin içindeki bebeği ve bebeğin yanında duran parçalanmış yılanı görür... (Gelincik yılanı parçalamış ve bebeği yılanın tehlikesinden korumuştur.)

Allah, kusur araştırıp suizan ile hareket etmekten muhafaza etsin bizleri. Bugünün bir de yarını olduğunu unutturmasın.. Suizan ile hareket etmek kolaydır lakin, din gününde hesap incedir.. bilesiniz! 

Işıkla..