Zarif aldanış

Yanına her varışımda, “yok” dedirterek kendini
Elindeki mektubumda görmeyerek emelimi
O zarif sedef kutuda, saklayınca mendilimi
Senin için yaş dökse de silmeyerek gözlerimi:
Gittin mi sandın sevgili? 

Avaz avaz bağırtsan da duymayarak hiç sesimi
Beni ardında bırakıp tıkayınca nefesimi
Havada asılı koyup tutmayınca ellerimi
Ne kadar uzağa gitsen, götürürken yüreğimi:
Gittin mi sandın, sevgili? 

Dolaştığın onca yere taşıyarak bu gizemi
Renkleri yanına alıp yaşayarak tüm gecemi
Her nefeste seyrederken yüreklerin şebnemini
Güneş dahi çözemezken mühürlenmiş izlerimi:
Bittin mi sandın, sevgili? 

Sesim çıkmaz oldu diye, söyle bana ey sevgili:
Bu kocaman yüreğimden sökemeden benliğini
Gittin mi sandın, sevgili? 

Ben sana bu yüreğimi ömür diye vermedim mi?
Seve seve her gün ölüp yeniden dirilmedim mi?
Yittim mi sandın, sevgili?
Gittin mi sandın, sevgili! 

Mil çeksen de şu gözlere, mim koysan da bu sözlere
Söz geçer mi yüreklere?
Güneş doğar, her gün yine…
Bitti mi sandın, her şeyi?
Kalbimdeki her gözede senin resmin çiziliyken:
Gittin mi sandın, sevgili? 

Senin olsun bütün hayat, “göz nurumsun” demedim mi?
Söyle bana Ey Sevgili:
Gittim mi sandın, sen beni?
Gittin mi sandın, kendini! 

Bak yüreğim ta yanında, söyler misin bir yol ona:
“Gittin mi sandın, kendini
Gittin mi sandın, Sevgili!” 

Yegâh Elif Mirzâde