Zırh

Sabah uzun süre otobüs bekleyip, geçen hiçbir otobüsün durmadığı bir durakta sinirlerin gerilmesi sonucu, nihayet gelen bir otobüse arka kapıdan zor bela binen durak arkadaşlarımdan biri, otobüse biner binmez, yüksek sesle duran yolculardan ilerlemelerini istedi. Tabi gergin sinirleri ile bunu sert bir dille ifade etti. Bayan yolculardan biri ile gereksiz bulduğum bir sertlikte münakaşa etmeye başladılar. Buraya kadar gayet normal ve günlük karşıladığımız bir olay iken, asıl beni etkileyen kısmı daha sonrası oldu.

 

Çünkü otobüse sonradan binen bayan arkadaşın sesi yükselmeye başladıkça aynı zamanda çatallanmaya ve boğazındaki kelimeler de düğümlenmeye başladı. Bu esnada ona doğru gelmeye çalışan bir beyefendi sadece bayanın omuzuna elini koyarak ona yalnız olmadığını ama biraz daha sakin olması gerektiğini hatırlatır bir duruş içerisindeydi. Bayan arkadaşın sinirleri karşı tarafın sözleri ile daha da gerilip, gözleri de dolmaya başladı. İşte o anda beyefendi her iki bayanı da yatıştırmak için sesini yükseltip, bir iki yerinde nida ile onları susturdu.

 

Söylenen anlamlı bir kelime olmasa da ses tonu ve “sizi anlıyorum ama burası yeri değil” şeklindeki ifadesi, bayanları susturmaya yetti.

  Sonra gözyaşlarını tutamayan arkadaşının başına kondurduğu küçük bir buse ise her şeyi özetliyordu.

 

Biz hepimiz insanız. İçimizdekileri bastırıp, mekanik hareketlerle, rutinlerimizi yapıp, günü başlatsak da bu tarz bir olayla o mekanik zırhtan bir delik açılıyor ve içinden gözyaşları, anlayış, endişe, pişmanlık ve anlaşılma isteği dökülüveriyor…