zor

Zor bazen hayatı tanımlamak. Bir karar vermek zorunda kalmak. Eşiklerde durmak çok zor. Kırmızı mı yoksa mavi kabloyu mu keseceğini bilmeden olası bir patlamanın eşiğinde durmak; Patlasa enkaza dönecek, patlamasa usulca sönecek ama sessiz sedasız içine gömülecek bir ruh kargaşasının talihsiz bedeni olmak… tüm bunlara sahip çıkmak ve tek başına karar vermek zorunda olmak zor.

Yalnız kalmak… Kendini yalnız hissetmek zor. Kendi derdime derman olayım derken kendin olmaktan çıkmak zor. Kendinle başedilmek adına bile olsa büyümek hep erken büyümek zor! Kendine ulaşmaya çalışmak ya da ulaşmış olmak da zor. Kendini tanımayınca adını koyamadığın bir sıkıntı içinde olmak, kendini tanıyınca ise sıkıntılarına o adı koduramamk zor.

Ağlamak, yalnızca ağlamak… ağlamak istemek! Ancak ağlamak için uygun bir sebep bulamayacak kadar basit bir hayata sahip olmak ve bu sebepten de ağlanmaz ki diyecek kadar gözyaşlarını dahi hayatındaki her şeyden değerli görmek ve hayatını bu kadar hafife almak zor.

Hep güçlü olmak, en güçlü! En doğruyu yapmak zorunda olduğunu hisetmek zor. Kim ne derse desin ancak kendinin ne diyeceğinden korkarak, kendinden korkarak içindeki gardiyanın beynindeki ve ruhundaki tüm çıkış yollarını ve tabi giriş yollarını tutması her seferde ayrı bir parola sorması zor. Ve o parolayı saklı tutmak, iki kelimelik bir cümle dahi kuramadan o parolayı yutmak ama sindirememek zor.

Konuşmak, konuşamamak zor! Sussam içimde büyüyecek söylesem başım belaya girecek dediğin tüm o kelimeleri nereye koyacağını bilmeden yaşamak zor.

Anlatmak, anlaşılmak zor! Daha ben beni anlayamamışken bir de beni anlatmak zorunda kalmak, anlaşılmayacağını bile bile son bir umut anlaşılmayı beklemek ve seni anlıyorum sözlerinin arkasındaki anlayışsızlığın karşısında inanmış gibi durmak ve sadece gülümeseyip geçmek zor… Tek başına başetmek zorunda olmak zor.

Yaşamak, yaşamak zor!