''BEN DE seni seviyorum'' diyebilmek...

Karşı cinse duyulan aşkın en açık, en yalın ifadesidir;''seni seviyorum'' demek...

Tamamlayan, yücelten, onaran, kurak topraklara kırk ikindiler yağdıran...
Kişinin, bu sözü ilk kez duyuyor olmasa da, her duyduğunda ilk kez duyuyormuş gibi kendini mutlu hissetmesi  ilginç; sevildiğinden emin olup, sık sık bu sözü duymak istemesi de...

Diğer yandan''seni seviyorum!'' sözü şayet birisine ilk kez söyleniyorsa; ''sen de beni seviyor musun?''sorusunu içinde barındırıyor...

Rousseau, bu durumda sadece ''ben de'' yanıtının bile kâfi olduğunu söyleyerek ''düşselleştirilmiş biçimiyle bu yanıt, bütün sevinç söylemini başlatmaya yeter'' diyor...

Nietzsche ise ''seni seviyorum''un yükselme biçiminin ona bir ön adın açılımını vermekle gerçekleştiğini ileri sürüyor.

Diğer yandan, ''söylenmemiş aşk, aşktır'' diyenler varsa da, erişilmezi elde etme  isteğinin, tutkuyu alevlendirdiğini ve bunu aşk diye nitelendirdiğini söyleyenler de var...

Ya Napolyon'un Josephin'e yazdığı mektuptaki; ''seni daha az seviyorum dediğim gün, aşkımın da, yaşamımın da son günü olacaktır!'' söylemine ne demeli?

Bazı filozoflarsa; sevmeyi, aşık olmayı "Tanrı'nın bazı seçkin insanlara verdiği, ancak özel ve değerli ruh yapısında olan insanların yaşayabileceği bir duygu" olarak tanımlıyor...

Ve deniyor ki; "Güvenmek, inanmak, anlamak, sevginin multivitamini...

"Yarının ne getireceğini bilmekten acizken''âşık olursam, sonum ne olur?'' diye düşünmek; aptalca!

Korkuların, sevmekten daha baskın olduğu ilişkiler; hep eksikli, hep yarım.

Üstelik sevmek ve ''seni seviyorum'' demek; korkmaktan, kaçmaktan çok daha kolay görünürken(!)

Nice krallar, imparatorlar, nice sevdalılar geçip gidiyor hayattan ve geriye sadece aşk kalıyor...

Evrende aşkın, sevginin önünde durabilecek herhangi bir güç var mı?

Akan suyun önü nasıl kesilemiyorsa; ruhumuzu besleyen aşk da, bir yolunu bulup akmaya devam edecek...

Ama en çok ; "ben de seni seviyorum" demesini öğrendiğimiz zaman...

***