"Babam öldü"

Ölümden hep korkardım, en çokta babamın ölümünü görmekten.

Ve babam öldü, 1 Mayıs sabahı.

Ağlamalar, ağıtlar, ağıtlar derken, babam da çok güzel ağıt yakar ve okurdu. Biz Avşarlar'ın çok önemli geleneğidir ağıt yakmak.

Avşarlar derler ki: "Ölmekten değil, ağıtsız ölmekten korkarım."

Babam, çoğu ağıtları öyküleriyle birlikte ezbere bilirdi. Zaman içinde bizim de kulağımıza dolmuştu bu ağıtlar.

" Yükseğinde yanar ışık

   Enginine közü düşük

  Bugün de düşümde gördüm

  Elif kızım sallar beşik"

Fakat şimdilerde bu geleneğimiz ve ağıtçılarımız yok olmakta.

Annem, babamın arkasından bir şeyler söylemeye çalıştı, doğaçlama olarak:

"Ne sanırdınız siz onu

Koliyle alırdı donu"

deyince, herkeste ister istemez bir gülümseme oluşunca, vazgeçiverdi ağıt söylemekten anneciğim.

Benim de böyle bir yeteneğim yoktu. Duygularımı şiir olarak anlatmak istedim:

Babam öldü,

1 Mayıs sabahı

El sallayarak seksen yıllık emeğe

Koç Dağının, Kuruçay'ın, Torosların,

Şişirikli, cıncıklı boncuklu çerçisi

Kır bekçisi, su bekçisi

Mahalle bekçiliğiyle şehirli (Derviş Emmi dalgasıyla"asayiş memuru")

Karpuzcu, sebzeci, sepet kolunda yumurtacı

Gecekonducu, duvarcı, sıvacı

Dişiyle tırnağıyla, yüreğiyle emekçi

Şeker fabrikasında şeker gibi

Mahallenin "Ahmet Emmi"Bakkalı

Yedi kardeşin "Emda"sı

Öldü, Bir Mayıs sabahı

El sallayarak, seksen yıllık emeğe

Rahat uyu Baba

Ölüm korkusunu yendim.

Erdoğan Şahin