"Bir kaya ve iki dalgayla sohbet etmedik" demem.

Yıllarını hep aynı dalgalar içinde geçirmiş bir kayanın üstünde,

Yıllardır o kayayı şıkır şıkır hale getiren dalgaların içinde,

İkisinin sohbetine biramla katıldım.

Neden biz insanların bu sohbetler içinde huzur bulduğunu bir kez daha anladım.

Çünki hayatın hiç bir derdi tasası vurmuyor o taşın şıkır şıkırlılığına.

O yüzden şıkır şıkır ya..

Hatta canlılar kaplamış ve onlar da sohbete katılmışlar.

Kimisi mesken edinmiş orayı

Belli..

Yosun tutmuş sohbetin koyuluğundan.

Bende kalıp yosun sarana kadar sohbete dahil olmayı isterdim.

Dertsiz, tasasız.

Dalgaların o kayayla yaptığı düetler zaman zaman...

Vurduğu zaman..

Benim de meskenim olsun yosunlar sarsın isterdim.

Ama bizler aykırıyız bu sohbetlere belli ki.

Alışık değiliz bu kadar sadeliğe, doğallığa ya da huzura.

Bir nokta da başlayıveriyor tasa.

En basitinden bitiveriyor bira.

Hiç olmadığı anda,

"Ulan! bitecek anmı bu an" derken kurduğun cümle,

Koparıyor seni o sohbetlerin içinden.

Oraya aykırı olduğumuz için zaten,

Bir fotoğraf ile ölümsüzleştiriyoruz anlarımızı.

"Bakın halime" diye.

"Neyapıyorum ben" fotoğrafı oluyor adı.

Arda kalan;

Yarım kalan muhabbet,

Boş bir bira kutusu,

Ve o anı bir nebze olsun hatırlatacak olan fotoğraf.

Bundan sonra;

"Bir kaya, iki dalgayla sohbet etmedik" demem.

Hadi sağlığınıza..