"Bu" renk renksiz

Maharet bak "bu" kadar yaşamak.

Doğmak, biraz gidip, çok, ölmek beceri istiyor be!

Ucuz mu buldun? Pahalısı o zamanlarda mı kalmış?

Madem bir ruhun var, ne diye şu ağırlığı, biçimsizi taşıyorsun, yüklenip karşıma çıkıyorsun?

Bazen bir daha, bir daha, bir daha doğmak gerekebilir, ama hiç ölmeden; o güzellikten dönülemez "bu" resim renksizken.

Birden boşalabiliyorsun. "Bu" haksızlık. Çevrene bakıyorsun, dalıyorsun; oh hoh hooo!....ne dolular, ne deliler, aman da aman, ne çoklar, ne b.klar!...

Sürekli temizlenmeli. Günde üç banyo, beş tuvalet, hiç uyku, hiç yemek, hiç temas....

Temas ettiğin "bu" önemli, lakin henüz çok önemli değil "bu".

Psikolojimin evine davetsiz giriyorum. O sever "bu" halimi. Pijamam mavidir, o yirmili yaşlardan kalmadır, benden gençtir. Benden iyi kokar "bu" hayatta.

Sal salabildiğince korkunu üzerime, gelse ne olacak, ben o sınırı geçeli....

Geçende gece, nasıl gece olduğunu anlattı bana, ben kimseye anlatmadım, anlatmam da, "bu" bilir, onun bilmesi gecelerimi rahatlatır.

Kol saatimi on yıl sol kolumda taşıdım, on yıl sağ kolumda, şimdi bir kez daha solumda ve biliyorum bir daha o sağımı göremeyecek; "bu" ne demek?

Psikolojimin sokaklarında geziniyorum; "bu" ses parlak.

1. Not: Nasıl bir psikolojiyse "bu", notsuz bitiremiyorum gecelerimi!

2. Not:

"Bu",

mesele

maharet ister;

kaç tur sürer gece,

psikolojisi evde gece,

pijaması mavi

düz adamda "bu"?

"Bu" renk,

renksiz.

Ş.Y.